มาตรการทางกฎหมายในการควบคุมผู้แพร่เชื้อเอดส์

Abstract

โรคเอดส์เป็นโรคติดต่อที่ในปัจจุบันนี้ถือว่ามีอันตรายมากที่สุด เนื่องจากเมื่อใดได้รับเชื้อผู้นั้นจะต้องถึงแก่ความตายในเวลาต่อมา เพราะว่ายังไม่มียาหรือวัคซีนที่จะนำมาใช้ในการรักษาหรือป้องกันการติดเชื้อได้ ซึ่งมีการคาดการณ์กันว่าอย่างน้อย 5-10 ปี ถึงจะสามารถค้นพบวัคซีนป้องกันโรคเอดส์นี้ได้ การติดต่อของโรคเอดส์ก็เหมือนกับโรคติดต่อที่สามารถติดต่อได้โดยทางเลือดหรือทางเพศสัมพันธ์ จึงทำให้ผู้ที่ต้องติดต่อกับบุคคลเป็นจำนวนมากมีความเสี่ยงสูงที่จะได้รับเชื้อเอดส์ เช่น บุคลากรทางการแพทย์ มักจะกระทำการที่เป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของผุ้ป่วยที่มารับการรักษาเป็นประจำ และเมื่อพบว่าโรคเอดส์สามารถแพร่ไปสู่ทารกที่อยู่ในครรภ์ของมารดาได้ ทำให้หญิงมีครรภ์เหล่านี้มีความต้องการทำแท้งกันมากขึ้น แต่กฎหมายก็ไม่อนุญาตให้หญิงทำแท้งได้รวมถึงแพทย์ที่ทำการรักษาก็ไม่สามารถทำแท้งให้หญิงได้เช่นกัน แม้ว่าจะได้รับความยินยิมจากหญิงก็ตาม จึงทำให้เกิดผลกระทบต่อหญิงมีครรภ์ในหลาย ๆ ด้าน นอกจากนี้ปัญหาการตรวจเลือดทั้งก่อนและหลังเข้าทำงานเพื่อหาเชื้อเอดส์ของนายจ้าง ก็พบว่ารัฐยังให้ความคุ้มครองกับลูกจ้างในกรณีนี้ไม่เพียงพอเท่าที่ควร จากการศึกษาจึงเห็นได้ว่ามาตรการทางกฎหมายที่นำมาใช้บังคับเกี่ยวกับการป้องกันและควบคุมโรคเอดส์นั้น ยังมีปัญหาต่าง ๆ ที่จะต้องได้รับการแก้ไขโดยเฉพาะมาตรการที่เกี่ยวกับการควบคุมการแพร่เชื้อเอดส์ที่ยังไม่มีความทันสมัยพอที่จะนำมาใช้กับโรคเอดส์ เช่น พระราชบัญญัติโรคติดต่อ พ.ศ. 2523 ประมวลกฎหมายอาญา เป็นต้น จึงเป็นสิ่งจำเป็นที่จะต้องมีการแก้ไขกฎหมายที่มีอยู่ให้สามารถนำมาใช้ในการป้องกันควบคุมโรคและการแพร่ของโรคเอดส์ให้ได้ผลโดยเร็วที่สุด รวมทั้งควรที่จะต้องมีการพิจารณาถึงการออกกฎหมายที่จะสามารถนำมาใช้ได้กับการป้องกันและควบคุมโรคเอดส์โดยตรงด้วย