ลักษณะของผู้ป่วยซิฟิลิสที่มีการติดเชื้อเอชไอวีและไม่มีการติดเชื้อเอชไอวีในโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ระหว่างปี พ.ศ. 2544-2549

Abstract

ซิฟิลิสเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่เพิ่มความเสี่ยงในการติดเชื้อและแพร่เชื้อเอชไอวีอาการแสดงทางคลินิกของโรคซิฟิลิสจะรุนแรงมากขึ้นในผู้ติดเชื้อเอชไอวีปัจจุบันยังไม่มีการศึกษาถึงลักษณะของผู้ป่วยซิฟิลิสทั่วไปที่ติดเชื้อและไม่ติดเชื้อเอชไอวีในประเทศไทย วัตถุประสงค์ของการศึกษาเชิงพรรณนานี้ เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบลักษณะที่พบในผู้ป่วยซิฟิลิสที่มีการติดเชื้อ และไม่มีการติดเชื้อเอชไอวีในโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ โดยเก็บข้อมูลผู้ป่วยซิฟิลิสที่มารับการตรวจรักษาที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ทุกรายย้อนหลัง 5 ปี ตั้งแต่ 1 มิถุนายน 2544-31 พฤษภาคม 2549 พบว่ามีผู้ป่วยซิฟิลิสที่สามารถเก็บข้อมูลได้ 385 คน ในจำนวนนี้เป็นผู้ป่วยซิฟิลิสที่มีการตรวจเลือดหาเชื้อเอชไอวี 325 คน (ร้อยละ 84.4) ผู้ป่วยซิฟิลิสที่มีการตรวจเลือดหาเชื้อเอชไอวีเป็นผู้ป่วยที่มีการติดเชื้อเอช ไอ วีร่วมด้วย 108 คน (ร้อยละ 33.2) เป็นเพศหญิง ร้อยละ 53.3 อายุเฉลี่ย 39.6 ± 14.0 ปี ร้อยละ 65.2 มีสถานภาพคู่ ร้อยละ 56.9 มีอาชีพรับจ้าง ร้อยละ 89.5 มีการติดเชื้อโดยการมีเพศสัมพันธ์ชนิดรักต่างเพศ เป็นผู้ป่วยที่ยังไม่เคยรับการรักษา 290 คน (ร้อยละ 89.2) มีอาการแสดงทางคลินิกส่วนใหญ่อยู่ในระยะ latent syphilis (ร้อยละ 87.6) ผลการตรวจ VDRL ส่วนใหญ่ให้ผล reactive titer 1:1-1:8 (ร้อยละ 42.8) ได้รับการกรวดน้ำไขสันหลัง ร้อยละ 8.6 ผลการตรวจน้ำไขสันหลังให้ผล reactive ร้อยละ 8.0 ร้อยละ 57.2 ได้รับการรักษาด้วยยา โดยส่วนใหญ่ได้รับการรักษาด้วยยา benzathine penicillin G (ร้อยละ 73.5) ร้อยละ 68.7 ได้รับยาและขนาดยามาตรฐานการรักษาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ของกรมควบคุมโรค กระทวงสาธารณสุข ร้อยละ 93.4 ไม่ได้รับการแนะนำให้นำคู่นอนมารับการรักษา ร้อยละ 69.3 ไม่มีการติดตามการรักษา และในกรณีที่มีการติดตามการรักษาพบว่ามีผู้ป่วยมาตรวจตามแพทย์นัด ร้อยละ 65.2 การศึกษาเปรียบเทียบผู้ป่วยซิฟิลิสที่มีการติดเชื้อเอชไอวีและไม่มีการติดเชื้อเอชไอวีพบว่ามีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) ตาม อายุเพศ สถานภาพสมรส ช่องทางการได้รับเชื้อ อาการแสดงทางคลินิก ผลการตรวจ VDRL และการมาตรวจตามแพทย์นัด โดยพบว่าผู้ป่วยซิฟิลิสที่มีการติดเชื้อเอช ไอ วี ร่วมด้วยเป็นเพศชาย สถานภาพโสด ได้รับเชื้อโดยการมีเพศสัมพันธ์ชนิดรักร่วมเพศและรักสองเพศ อาการแสดงทางคลินิกอยู่ในระยะที่ 2 และมาตรวจตามแพทย์นักมากกว่าผู้ป่วยซิฟิลิสทีไม่มีการติดเชื้อเอชไอวีและผู้ป่วยซิฟิลิสที่มีการติดเชื้อเอช ไอ วีร่วมด้วยมีอายุเฉลี่ยน้อยกว่าผู้ป่วยวิฟิลิสที่ไม่มีการติดเชื้อเอชไอวี โดยสรุป ผู้ป่วยซิฟิลิสควรได้รับการตรวจเลือดหาเชื้อเอช ไอ วีทุกราย โดยเฉพาะผู้ป่วยรักร่วมเพศ รักสองเพศ และผู้ป่วยซิฟิลิสระยะที่ 2 ควรมีการปรับปรุงการรักษาผู้ป่วยวิฟิลิสในโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ให้เป็นไปตามมาตรฐานการรักษาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ รวมทั้งเน้นการติดตามการรักษาและการแนะนำคู่นอนมารับการรักษา