การฉ้อโกงในธุรกิจประกันวินาศภัย

Abstract

ธุรกิจประกันวินาศภัยจัดเป็นธุรกิจเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการหมุนเวียนของผลประโยชน์จำนวนมากไปยังบุคคลหลายฝ่ายด้วยกัน อันเป็นมูลเหตุจูงใจสำคัญที่ทำให้เกิดการฉ้อโกงโดยอาศัยสัญญาประกันวินาศภัยเป็นเครื่องมือ แม้รูปแบบการกระทำความผิดจะมีหลากหลาย แต่ก็ได้มีการกำหนดนิยาม และจัดประเภทการฉ้อโกงประกันวินาศภัยเหล่านั้นออกเป็นสามประเภทด้วยกัน ได้แก่ การฉ้อโกงภายใน การฉ้อโกงภายนอก และการฉ้อโกงโดยคนกลาง ที่บุคคลเหล่านั้นได้กระทำการใดๆ อันเป็นการหลอกลวง เพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพย์สินหรือประโยชน์อื่นใดโดยมิควรได้โดยชอบด้วยกฎหมายจากธุรกิจประกันวินาศภัย ในต่างประเทศ ได้ตระหนักถึงความสำคัญของปัญหาการฉ้อโกงประกันวินาศภัย ว่าอาชญากรรมชนิดนี้ส่งผลกระทบเป็นวงกว้าง จึงได้นำเสนอแนวทางหรือมาตรการเฉพาะเพื่อจัดการกับการฉ้อโกงประกันวินาศภัย ไม่ว่าจะเป็นสมาคมผู้กำกับดูแลธุรกิจประกันภัยนานาชาติ ที่ได้ออกแนวทางป้องกัน ตรวจสอบ และเยียวยาการฉ้อโกงประกันภัย หรือ พันธมิตรเพื่อต่อต้านการฉ้อโกงประกันภัย ที่ได้ออกแม่บทกฎหมายฉ้อโกงประกันภัย และแม่บทกฎหมายหน่วยงานฉ้อโกงประกันภัย จนทำให้ทุกมลรัฐในประเทศสหรัฐอเมริกามีกฎหมายที่จัดให้การฉ้อโกงประกันภัยเป็นอาชญากรรมเฉพาะ หรือประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน ที่ได้ตระหนักถึงความสำคัญของอาชญากรรมชนิดนี้ จนประกาศใช้กฎหมายประกันภัยและกฎหมายอาญาซึ่งมีบทบัญญัติเฉพาะที่กำหนดความผิดและโทษแก่การฉ้อโกงประกันภัยไว้อย่างเหมาะสม แต่ในประเทศไทย แม้มีบทบัญญัติเฉพาะแก่การฉ้อโกงประกันวินาศภัย อันได้แก่ ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 347 หรือพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้ประสบภัยจากรถ พ.ศ.2535 มาตรา 45 แต่บทบัญญัติดังกล่าวมีความจำกัดด้านองค์ประกอบความผิด ทำให้ไม่สามารถบังคับใช้แก่ความผิดการฉ้อโกงประกันวินาศภัยบางรูปแบบ จนต้องนำกฎหมายฉบับอื่น หรือกฎหมายอันเป็นการทั่วไปมาบังคับใช้แก่อาชญากรรมเฉพาะนี้ ส่งผลให้ไม่สามารถบังคับใช้ได้ หรือหากบังคับใช้ได้แต่ก็เกิดความไม่เหมาะสมหลายประการ วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มุ่งศึกษาถึงปัญหาการฉ้อโกงในธุรกิจประกันวินาศภัยของไทย ว่ามีปัญหาและอุปสรรคด้านการบังคับใช้กฎหมายอย่างไร โดยเปรียบเทียบกับแนวคิดและมาตรการของต่างประเทศมาเป็นแนวทางว่า การมีบทบัญญัติเฉพาะและครอบคลุมแก่การฉ้อโกงประกันวินาศภัยนั้นก่อให้เกิดประสิทธิภาพด้านการบังคับใช้กฎหมายและมีผลดีเพียงไร ซึ่งจากการศึกษาวิจัยแล้วเห็นว่า ประเทศไทยควรมีบทบัญญัติเฉพาะแก่การฉ้อโกงประกันวินาศภัย ที่ครอบคลุมแก่การฉ้อโกงประกันวินาศภัยทั้งสามประเภท โดยกำหนดให้รวมอยู่ในกฎหมายฉบับเดียว เพื่อให้การบังคับใช้กฎหมายเกี่ยวกับเรื่องนี้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น