พระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการฟอกเงิน พ.ศ. 2542 : ศึกษากรณีอำนาจหน้าที่ของศาลกรณีร้องขอให้ทรัพย์สินตกเป็นของแผ่นดิน

Abstract

การฟอกเงินเป็นอาชญากรรมที่สร้างความเสียหายต่อเศรษฐกิจอย่างมาก โดยมีรูปแบบในการประกอบอาชญากรรมเพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพย์สินที่มีมูลค่าสูง อาชญากรมีการพัฒนาการประกอบอาชญากรรมให้ซับซ้อนขึ้นและยากต่อการติดตามมาดำเนินคดี พระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการฟอกเงิน พ.ศ.2542 จึงเป็นกฎหมายที่มีมาตรการที่ดำเนินการกับตัวบุคคลที่กระทำความผิดในทางอาญา และมีมาตรการที่มุ่งเน้นดำเนินการกับทรัพย์สินที่เกี่ยวข้องกับการกระทำความผิด เพื่อป้องกันและปราบปรามการฟอกเงินและตัดวงจรมิให้นำทรัพย์สินมาเป็นต้นทุนก่ออาชญากรรมขึ้นอีก กฎหมายป้องกันและปราบปรามการฟอกเงินได้มีการแก้ไขเพิ่มเติมบทบัญญัติและมีการเพิ่มเติมความผิดมูลฐานฟอกเงินเพื่อให้ทันต่อการพัฒนาการของอาชญากรและสามารถบรรลุผลตามเจตนารมณ์ของกฎหมาย โดยกฎหมายได้ให้อำนาจหน่วยงานของรัฐให้มีหน้าที่ดำเนินการตามกฎหมายฟอกเงิน หน่วยงานรัฐประกอบไปด้วยสำนักงานป้องกันและปราบปรามการฟอกเงิน อัยการและศาล ร่วมกันประสานงานและดำเนินการตามกฎหมาย อำนาจหน้าที่ของศาลในคดีฟอกเงินทางอาญาศาลจังหวัดมีเขตอำนาจพิจารณาพิพากษาคดี ส่วนคดีแพ่งในการดำเนินการทางศาลกับทรัพย์สินที่เกี่ยวกับการกระทำความผิด ด้วยการมีคำสั่งให้ยึด อายัดทรัพย์สินไว้ชั่วคราว มีคำสั่งให้ทรัพย์สินที่เกี่ยวกับการกระทำความผิดฟอกเงินตกเป็นของแผ่นดิน ศาลแพ่งในกรุงเทพมหานครมีเขตอำนาจในการพิจารณาพิพากษาคดี เนื่องจากกฎหมายฟอกเงินได้มีผลบังคับใช้มาเป็นระยะเวลานานและมีการแก้ไขเพิ่มเติมความผิดมูลฐานฟอกเงิน กฎหมายฟอกเงินที่ให้อำนาจศาลจึงควรแก้ไขให้มีความเหมาะสม และมีความชัดเจนเพียงพอ เพื่อให้ศาลสามารถพิจารณาพิพากษาคดีฟอกเงินให้สอดคล้องกับเจตนารมณ์ของกฎหมายป้องกันและปราบปรามการฟอกเงิน และให้ศาลมีส่วนสำคัญในการลดปัจจัยความเสี่ยงฟอกเงินของประเทศไทยลงได้