นโยบายที่อยู่อาศัยสำหรับข้าราชการ สาย ค. และ ลูกจ้าง ของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอแนะแนวทางในการกำหนดนโยบายที่อยู่อาศัยสำหรับข้าราชการสาย ค. และลูกจ้างของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยเพื่อเป็นการสร้างขวัญกำลังใจ และเป็นการยกระดับคุณภาพชีวิต อันจะนำไปสู่ประสิทธิภาพในการทำงาน การศึกษาใช้วิธีรวบรวมข้อมูลสถิติ และการสำรวจโดยใช้แบบสอบถาม ด้วยวิธีสุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ ตามสัดส่วนของกลุ่มตัวอย่างและวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าร้อยละ วิเคราะห์ประเด็นสำคัญโดยวิธี Crosstabulation ผลจากการวิจัยพบว่า ข้าราชการสาย ค. และ ลูกจ้าง เป็นผู้ไม่มีกรรมสิทธิ์ในที่อยู่อาศัยร้อยละ 53.6 เป็นผู้ที่มีกรรมสิทธิ์ในที่อยู่อาศัย และยังมีปัญหาที่อยู่อาศัยอยู่ถึง ร้อยละ 45.9 พบว่ามีผู้ที่ต้องการเปลี่ยนที่อยู่อาศัยและเลือกวิธีการเช่า ร้อยละ 10.3 ผู้ที่ไม่ต้องการเปลี่ยนที่อยู่อาศัย มักมีปัญหาด้านการเดินทาง สภาพที่อยู่อาศัยทรุดโทรม หรือค่าผ่อนชำระเช่าซื้อสูง สำหรับผู้ที่ไม่มีกรรมสิทธิ์ในที่อยู่อาศัย และมีปัญหาที่อยู่อาศัยร้อยละ 96.5 ต้องการเปลี่ยนที่อยู่อาศัยใหม่ ร้อยละ 69.7 ต้องการเช่าซื้อ ร้อยละ 22.4 ต้องการเช่า และที่เหลือต้องการปลูกสร้างที่อยู่อาศัยเอง นอกจากนี้ ยังพบว่า ข้าราชการสาย ค. และลูกจ้างส่วนใหญ่ ทั้งที่มีอยู่หรือไม่มีกรรมสิทธิ์ในที่อยู่อาศัย และมีความต้องการที่อยู่อาศัยใหม่ โดยการเช่าซื้อ เช่า หรือปลูกสร้างเอง รวมถึงผู้ที่ต้องการกู้ยืมเงินซ่อมแซมที่อยู่อาศัยเดิมนั้น ไม่มีความสัมพันธ์และสอดคล้องกับอายุ และรายได้ ได้แก่ มีความต้องการที่อยู่อาศัยราคาสูงกว่าความสามารถในการผ่อนชำระ เป็นต้น ดังนั้น มหาวิทยาลัยควรพิจารณาแนวทางช่วยเหลือ ข้าราชการสาย ค. และลูกจ้าง ในด้านที่อยู่อาศัยที่ต้องการเช่าซื้อ เช่าปลูกสร้างเอง หรือเงินกู้ซ่อมแซม โดยพิจารณาจากอายุ อายุราชการที่เหลือ ระดับรายได้ และรายได้ครอบครัว และจากการวิจัยครั้งนี้ยังพบว่า ข้าราชการสาย ค. และลูกจ้างส่วนใหญ่ มีปัญหาในการเดินทางมาทำงาน ดังนั้น ในการช่วยเหลือด้านที่อยู่อาศัย มหาวิทยาลัยจึงควรพิจารณาทำเลที่ตั้งของที่อยู่อาศัยเพื่อประกอบการพิจารณา วิธีให้ความช่วยเหลือ โดยอาจกำหนดเป็นลักษณะของเขตพื้นที่ (Zoning) เป็นต้น