ผลของการกร่อนเชิงชีวภาพโดยเม่นทะเลหนามดำ Diadema setosum (Leske, 1778) บนปะการังเขากวาง Acropora millepora (Ehrenberg, 1834)

Abstract

การเสื่อมโทรมของปะการังในธรรมชาติมีสาเหตุส่วนหนึ่งมาจากการกร่อนเชิงชีวภาพของสิ่งมีชีวิต เช่น เม่นทะเลหนามดำ Diadema setosum (Leske, 1778) การศึกษานี้ ทำการสำรวจความหนาแน่นของประชากรเม่นทะเลหนามดำบริเวณหมู่เกาะแสมสาร จังหวัดชลบุรี และศึกษาพฤติกรรมการครูดกินของเม่นทะเลหนามดำบนปะการังเขากวาง Acropora millepora (Ehrenberg, 1834) ทั้งในเชิงปริมาณเชิงพื้นที่และหินปูน โดยเปรียบเทียบการครูดกินปะการังเขากวางจากการทดลองที่ไม่มีและมีสาหร่าย Cladophora sp. รวมถึงศึกษาความสามารถในการฟื้นตัวของปะการังภายหลังการถูกครูดกินโดยเม่นทะเลหนามดำ ผลการศึกษาพบว่า ความหนาแน่นของประชากรเม่นทะเลหนามดำสูงสุดบริเวณแนวปะการังเกาะเตาหม้ออย่างมีนัยสำคัญ (P<0.05) ประมาณ 11 ตัวต่อตารางเมตร ขณะที่อัตราการครูดกินปะการังของเม่นทะเลหนามดำ 1 ตัว ในการทดลองที่ไม่มีสาหร่ายประมาณ 1.59 ตารางเซนติเมตรต่อวัน และ 0.20 กรัมต่อวัน ในเชิงเชิงพื้นที่ และปริมาณหินปูน ตามลำดับ ซึ่งสูงกว่าการทดลองที่มีสาหร่ายอย่างมีนัยสำคัญ (p< 0.05) อย่างไรก็ตาม ขนาดและความหนาแน่นของเม่นทะเลหนามดำมีผลต่ออัตราการครูดกินปะการังของเม่นทะเลหนามดำเช่นกัน ทั้งนี้ หลังจากนำปะการังที่ถูกครูดกินมาทำการฟื้นตัวเป็นเวลา 14 วัน พบว่า ปะการังทั้งหมดที่มีความเสียหายในทุกระดับสามารถฟื้นตัวได้ทั้งหมดเมื่อนำไปฟื้นตัวในทะเลธรรมชาติ แต่เฉพาะปะการังที่มีพื้นที่ความเสียหายต่ำกว่า 30% เท่านั้น ที่สามารถฟื้นตัวเมื่อนำไปฟื้นตัวในระบบเพาะเลี้ยงบนบก