การควบคุมการขยายตัวตามแนวถนนสายหลักของกรุงเทพมหานคร : กรณีศึกษาถนนศรีนครินทร์

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ เป็นการศึกษาถึงการตั้งถิ่นฐานในลักษณะของการขยายตัวไปตามแนวเส้นทางคนนาคม ที่มีการพัฒนาไปตามแนวถนนสายหลัก พื้นที่ศึกษาคือ ถนนศรีนครินทร์ เนื่องจากเป็นถนนที่ได้รับการกำหนดมาตรฐานทางเป็นถนนสายหลักตามผังนครหลวงและผังเมืองรวมกรุงเทพมหานคร แต่จากสภาพการพัฒนา และประสบการณ์ที่ผ่านมาเป็นที่ยอมรับกันว่า การพัฒนาตามแนวถนน (Ribbon Development) มักจะก่อให้เกิดปัญหาจากการพัฒนาหลายอย่าง เช่น ปัญหาการจราจร ฯลฯ ดังนั้นจึงได้มีการกำหนดมาตรการควบคุมการก่อสร้างอาคารริมถนนศรีนครินทร์ เพื่อควบคุมการพัฒนาพื้นที่ริมถนนโดยประสงค์จะควบคุมการขยายตัวและแก้ไขปัญหาจากการพัฒนาที่เกิดขึ้น ดังนั้น ในการศึกษานี้ จึงได้ทำการศึกษาเกี่ยวกับการใช้ประโยชน์ที่ดินในพื้นที่ โดยอาศัยการสำรวจและการแปลภาพถ่ายทางอากาศ เพื่อพิจารณาถึงพัฒนาการของการใช้ประโยชน์ที่ดินในแต่ละช่วงและนำข้อมูลการใช้ประโยชน์ที่ดินที่ได้จากการศึกษา มาคำนวณหาปริมาณการจราจรที่เกิดขึ้นจากการพัฒนาและนำมาเปรียบเทียบกับปริมาณการจราจรจริงในพื้นที่ ซึ่งได้จากการสำรวจนับปริมาณการจราจรในถนนแล้วนำข้อมูลดังกล่าวมาพิจารณาขีดความสามารถตามมาตรฐาน ในการรองรับปริมาณการจราจรของถนนศรีนครินทร์ ซึ่งเป็นถนนที่ได้มีการควบคุมโดยมาตรการทางผังเมืองไว้แล้ว ผลการศึกษาพบว่า ปริมาณการจราจรที่เกิดจากสภาพการพัฒนาของพื้นที่ในปัจจุบัน ซึ่งมีอยู่ในถนนศรีนครินทร์ มีปริมาณที่เกินขีดความสามารถของถนนจะรองรับได้ตามมาตรฐานของถนนสายหลัก จึงได้ทำการศึกษาถึงหลักการออกแบบและการวางผังถนนในเมือง กับการใช้มาตรการควบคุมทางผังเมืองเพื่อหาข้อเสนอแนะ /ซึ่งได้ข้อเสนอแนะในการศึกษาครั้งนี้รวม 2 ด้าน กล่าวคือ ด้านวิศวกรรมโดยอาศัยการวางโครงข่ายถนนให้เป็นไปตามลำดับประเภทถนนตามเกณฑ์มาตรฐาน กับ ด้านมาตรการควบคุม โดยการกำหนดระดับความหนาแน่นของอาคารในพื้นที่ให้สอดคล้องกับการวางผังถนนตามมาตรฐานจากข้อเสนอแนะทั้ง 2 ด้าน นี้ จะทำให้ถนนศรีนครินทร์สามารถคงความเป็นถนนสายหลักที่ใช้เพื่อการจราจรได้ตามวัตถุประสงค์ในการวางผังโดยไม่ถูกกระทบจากผลการพัฒนาที่ดินของพื้นที่ ตามที่ได้ทำการศึกษาในครั้งนี้