การชักนำให้เกิดการดื้อยาใน Trichomonas vaginalis

Abstract

การทดลองชักนำเพื่อให้ Trichomonas vaginalis เกิดการดื้อยานั้นทำเพื่อศึกษาถึงความเป็นไปได้ของสมมุติฐานที่ว่า ความล้มเหลวในการรักษาโรคทริโคโมนิเอซิสในผู้ป่วยอาจเกิดจากการที่ T. vaginalis สามารถต้านทานหรือดื้อยาที่ใช้รักษาได้ การศึกษาโดยนำ T. vaginalis สายพันธุ์ที่ 18, 23, และ 29 จากห้องปฏิบัติการปรสิตวิทยา ภาควิชาชีววิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย แต่ละสายพันธุ์จำนวน 1x10⁴ เซลล์ต่อมิลลิลิตร มาเพาะเลี้ยงในอาหารเลี้ยงเชื้อ CPLM-NA ซึ่งมียาเมโทรไนดาโซลและทิไนดาโซลขนาดซับลีทัลความเข้มข้น 0.015 ไมโครกรัมต่อมิลลิลิตรเป็นระยะเวลา 30 วันติดต่อกัน แล้วเพิ่มความเข้มข้นของยาทั้งสองขึ้นเป็น 0.02 ไมโครกรัมต่อมิลลิลิตรอีก 30 วัน รวมเวลาสัมผัสยาทั้งสิ้น 60 วันโดยเปลี่ยนอาหารเลี้ยงเชื้อผสมยาทุก 2 วัน ทดสอบการเปลี่ยนแปลงความไวต่อยาเมโทรไนดาโซลและทิไนดาโซลเมื่อเชื้อปรสิตทั้งสามสายพันธุ์ได้สัมผัสกับยาที่ระยะเวลา 20, 30 50 และ 60 วัน โดยเปรียบเทียบกับกลุ่มควบคุมซึ่งถูกเพาะเลี้ยงมาพร้อมกันในอาหารเลี้ยงเชื้อ CPLM-NA ที่ปราศจากยา ผลการทดลองพบว่า T. vaginalis ทั้งสามสายพันธุ์มีระดับความไวต่อยาเมโทรไนดาโซลและทิไนดาโซลลดลงภายหลังจากที่ได้สัมผัสกับยาทั้งสองในขนาดซับลีทับต่อเนื่องกันเป็นเวลา 50 วัน และ 60 วัน สายพันธุ์ที่ 23 มีระดับความไวต่อยาเมโทรไนดาโซลลดลงต่ำกว่าสายพันธุ์ที่ 8, 29 และ กลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ นอกจากนี้ยังพบว่าในช่วงเวลาที่เท่ากัน ระดับความไวต่อยาเมโทรไนดาโซลในเชื้อปรสิตทั้งสามสายพันธุ์จะถูกชักนำให้ลดต่ำลงได้มากกว่าระดับความไวต่อยาทิไนดาโซล และการดื้อยาของ T. vaginalis ในการทดลองนี้ไม่เปลี่ยนแปลงระดับความไวต่อยา อยู่ได้นานถึง 2 เดือน ซึ่งเป็นไปได้ว่า T. vaginalis อาจถูกชักนำให้ดื้อยาที่ใช้รักษาได้