ผลกระทบจากแนวคำพิพากษาศาลฎีกาในการริบทรัพย์ตามมาตรา 27 ทวิ แห่งพระราชบัญญัติศุลกากร พ.ศ. 2469

Abstract

โดยพื้นฐานของกฎหมายกฏหมายศุลกากร เป็นกฎหมายมหาชนทางด้านเศรษฐกิจ กฏหมายอาญา เป็นกฎหมายมหาชนทางด้านการปกครอง และความมุ่งหมายในการลงโทษริบทรัพย์สินของกฎหมายศุลกากร เพื่อเป็นการป้องกันและปราบปรามการลักลอบ หลีกเลี่ยงภาษีศุลกากรตามนโยบายทางภาษีอากรของรัฐ ส่วนกฎหมายอาญา เพื่อเป็นเครื่องมือของรัฐในการรักษาความสงบเรียบร้อยของสังคม จึงทำให้การบังคับใช้กฏหมายศุลกากรและกฎหมายอาญา ในการลงโทษริบทรัพย์สินมีความแตกต่างกัน การที่ศาลฎีกา นำหนักทั่วไปเรื่องการริบทรัพย์สินตามประมวลกฎหมายอาญามาใช้บังคับแก่ ความผิดมาตรา 27 ทวิ แห่งพระราชบัญญัติศุลกากร พ.ศ. 2469 ซึ่งไม่มีบทบัญญัติลงโทษริบทรัพย์สินไว้นั้นจากการศึกษาพบว่า การบังคับใช้กฎหมายตามแนวการตีความของศาลฎีกาดังกล่าว ทำให้เกิดปัญหาในการจับกุม การยึดทรัพย์ การดำเนินคดีศุลกากร การพิจารณาคืนของกลาง การจำหน่ายของกลาง และมีผลต่อการปราบปรามการลักลอบหลีกเลี่ยงภาษีศุลกากร รวมทั้งมีผลต่อการตีความการบังคับใช้กฎหมายในมาตราอื่นๆ ที่มีการบัญญัติกฎหมายที่คล้ายคลึงกัน นอกจากนั้นยังพบว่า หากต้องการให้กฎหมายศุลกากรมีการบังคับ ใช้ที่ถูกต้องตามวัตถุประสงค์ หรือเจตนารมณ์ที่แท้จริง ซึ่งได้แก่ การป้องกันและปราบปรามการลักลอบ หลีกเลี่ยงภาษีศุลกากรที่มีประสิทธิภาพและประสิทธิผล ควรปรับปรุงพระราชบัญญัติศุลกากร พ.ศ. 2469 มาตรา 27 ทวิ ให้มีบทลงโทษที่ชัดเจน และชี้ให้สังคมส่วนรวมเห็นว่าการบังคับใช้กฎหมายศุลกากรต้องยึดถือปรัชญากฎหมายภาษีอากร ซึ่งเป็นกฎหมายมหาชนทางด้าน เศรษฐกิจ เพื่อมุ่งคุ้มครองผลประโยชน์ทางด้านเศรษฐกิจส่วนรวมเป็นสำคัญ