การวิเคราะห์การใช้การผูกมัดเพื่อการบำบัดผู้ป่วยที่มีพฤติกรรมรุนแรงในโรงพยาบาลจิตเวช

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อวิเคราะห์ข้อมูลเกี่ยวกับการใช้การผูกมัดเพื่อการบำบัดในผู้ป่วยที่มีพฤติกรรมรุนแรง และวิเคราะห์การดำเนินงานของพยาบาลวิชาชีพเกี่ยวกับการใช้การผูกมัดเพื่อการบำบัดกลุ่มตัวอย่างคือ แฟ้มประวัติของผู้ป่วยที่มีพฤติกรรมรุนแรงที่ได้รับการผูกมัดเพื่อการบำบัดในโรงพยาบาลจิตเวช 4 แห่ง ซึ่งมีการผูกมัดเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ศึกษาแห่งละ 2 สัปดาห์ จำนวน 257 ครั้ง และพยาบาลวิชาชีพทุกคนที่ให้การพยาบาลผู้ป่วยที่มีพฤติกรรมรุนแรง จำนวน 103 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบบันทึกข้อมูลและแบบสอบ ซึ่งมีความตรงตามเนื้อหา ความเที่ยงของแบบสอบเท่ากับ 0.79 ผลการวิจัยพบว่า 1. ผู้ป่วยที่มีพฤติกรรมรุนแรงที่ได้รับการผูกมัดเพื่อการบำบัด ส่วนใหญ่เป็นหญิง โสด อายุอยู่ในช่วงผู้ใหญ่ตอนต้น ไม่มีรายได้ และรายได้ไม่พอใช้ ไม่ติดยาเสพติด เป็นโรคจิตเภท เหตุการณ์ที่ผู้ป่วยเผชิญก่อนการผูกมัดส่วนใหญ่ คือ ระบุชัดเจนไม่ได้ อาการนำทางจิตเวช คือ ควบคุมตัวเองไม่ได้ 2. พฤติกรรมของผู้ป่วยก่อนการผูกมัดที่พบมากที่สุดคือ ทำอันตรายผู้อื่น ขณะผูกมัดมือ เอะอะโวยวายด่าทอ ส่วนพฤติกรรมก่อนการปลดปล่อยคือ ไม่เป็นอันตรายต่อตนเองและผู้อื่น การพยาบาลที่ได้รับก่อนการผูกมัดส่วนใหญ่ พูดคุยให้ผู้ป่วยได้ระบายความคับข้องใจ ขณะผูกมัดให้ยา PRN ตามแผนการรักษา 3. การผูกมัดเพื่อการบำกบัดส่วนใหญ่คือ มัดมือและเท้าทั้งสองข้างยึดกับเตียง เมื่อผู้ป่วยสงบลงแล้วจึงปลดปล่อยเป็นอิสระทุกส่วน ระยะเวลาที่ใช้ในการผูกมัด เฉลี่ยครั้งละ 5 ชั่วโมง 33 นาที เมื่อจำแนกตามเพศและอายุ พบว่าไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ 4. ส่วนใหญ่พยาบาลหัวหน้าเวรเป็นผู้สั่งการผูกมัด และสั่งการปลดปล่อย ช่วงเวลาที่มีการผูกมัดเกิดขึ้นส่วนใหญ่ คือ เวรเช้า รองลงมาคือ บ่ายและดึก ตามลำดับ 5. คะแนนเฉลี่ยของความเหมาะสมของการดำเนินงานของพยาบาลวิชาชีพเกี่ยวกับการใช้การผูกมัดเพื่อการบำบัด โดยส่วนรวมคือร้อยละ 63.5 ซึ่งเมื่อเทียบตามเกณฑ์อยู่ในระดับต่ำ เมื่อพิจารณาแต่ละขั้นตอนของกระบวนการพยาบาล คะแนนเฉลี่ยในขั้นประเมินปัญหา และปฏิบัติการพยาบาลอยู่ในระดับต่ำส่วนในขั้นวางแผน และประเมินผลการพยาบาลอยู่ในระดับปานกลาง