เปรียบเทียบการรักษาความวิการของกระดูกรองรับฟัน ในโรคปริทันต์อักเสบด้วยสาร ดีมิเนอรัลไลซ์ ฟรีส-ดรายด์ โบน และพอรัส แคลเซียม คาร์บอเนต

Abstract

การวิจัยนี้เป็นการศึกษาเปรียบเทียบทางคลินิกของสารปลูกกระดูก ดีมิเนอรัลไลซ์ ฟรีส-ดรายต์ โบน (Demineraized Freeze-Dried Bone = DFDB) และสารปลูกกระดูก พอรัส แคลเซียมคาร์บอเนต (Porous Calcium Carbonate = PCC) ในอาสาสมัครผู้เป็นโรคปริทันต์อักเสบในผู้ใหญ่จำนวน 10 คน มีอายุระหว่าง 30-56 ปี ซึ่งมีฟันที่มีความวิการของกระดูกเบ้าฟันเป็นการละลายตัวในแนวยืน (vertical bony defects) ชนิดที่มี 2 และ 3 ผนัง และมีความลึกของร่องลึกปริทันต์ 6-8 มิลลิเมตร อย่างน้อย1 คู่อยู่คนละข้างของขากรรไกรเดียวกัน โดยใช้สารปลูกกระดูก DFDB และ PCC ในผู้ป่วยแต่ละคน ภายหลังจากการรักษาระยะไฮยีนิคเฟส (hygienic phase) เรียบร้อยแล้วเป็นเวลา 1 เดือน การวัดผลทางคลินิก ได้แก่ค่าความลึกของร่องลึกปริทัศน์ ระดับการยึดเกาะของอวัยวะปริทันต์และระดับการร่นของเหงือก รวมทั้งภาพถ่ายรังสี การวัดผลนี้จะวัดก่อนการทำศัลยปริทันต์ปลูกกระดูก และที่ 3 และ 6 เดือน ตามลำดับ ผลการศึกษานี้พบว่าสารปลูกกระดูก DFDB และ PCC จะลดความลึกของร่องลึกปริทันต์ได้ 1.91 มิลลิเมตร (30.46%) และ 1.82 มิลลิเมตร (29.89%) โดยลำดับ แลระดับการยึดเกาะของอวัยวะปริทันต์จะเพิ่มขึ้น 1.27 มิลลิเมตร (20.26%) ใน DFDB และ 1.00 มิลลิเมตร (16.67%) ใน PCC ซึ่งไม่มีผลทางคลินิกแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.01) แต่อย่างไรก็ตาม DFDB อาจมีศักยภาพในการปลูกกระดูกได้ดีกว่า PCC เปรียบเทียบกันในระยะเวลาที่นานขึ้น