การทำคำคัดค้านตั๋วเงิน

Abstract

การวิจัยนี้ มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาปัญหาที่เกิดขึ้นจากการที่กฎหมายกำหนดให้ผู้ทรงตั๋วเงินต้องทำคำคัดค้านเมื่อตั๋วขาดความเชื่อถือ เพราะผู้จ่ายหรือผู้รับรองไม่รับรองหรือไม่ใช้เงินตามตั๋ว และเสนอการปรับปรุงแก้ไขในเรื่องการทำคำคัดค้านให้สอดคล้องกับหลักกฎหมายและการใช้ตั๋วเงินในทางพาณิชย์ โดยศึกษาหลักกฎหมายและหลักกฎหมายต่างประเทศ ประกอบกับอนุสัญญาระหว่างประเทศที่เกี่ยวกับเรื่องนี้พบว่า การทำคำคัดค้านเป็นหลักเกณฑ์ที่ยอมรับกันโดยทั่วไป แต่กฎหมายของบางประเทศมีหลักเกณฑ์ที่ไม่เคร่งครัดเท่ากฎหมายของไทยทั้งในแง่วิธีปฏิบัติและผลทางกฎหมาย ในส่วนของกฎหมายไทยนั้น พบว่าการทำคำคัดค้าน เมื่อตั๋วเงินขาดความเชื่อถือยังคงมีความสำคัญ เพราะคำคัดค้านจะเป็นพยานหลักฐานที่แสดงว่าผู้ทรงตั๋วเงินได้ยื่นตั๋วให้ผู้จ่ายหรือผู้รับรองให้ทำหารรับรองหรือใช้เงินแล้ว แต่ได้รับการปฏิเสธ และมีความสัมพันธ์กับบทบัญญัติอื่นอีกมาก อย่างไรก็ตาม เห็นได้ว่าหลักเกณฑ์ดังกล่าวก็เป็นหลักที่ก่อภาะหน้าที่แก่ผู้ทรงตั๋วเงินและต่อการดำเนินธุรกิจที่ต้องใช้ตั๋วเงินที่ต้องการความคล่องตัวอยู่มาก ซึ่งสมควรปรับปรุงให้มีความยืดหยุ่นเหมาะกับยุคสมัยขึ้น วิทยานิพนธ์นี้ได้เสนอแนะว่า ควรที่จะมีการปรับปรุงแก้ไขทั้งในส่วนของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ บรรพ 3 ลักษณะ 21 ตั๋วเงิน และกฎเสนาบดีกระทรวงยุติธรรม กฎที่ 67 ลงวันที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2471 อาทิ การกำหนดให้ต้องทำคำคัดค้านเฉพาะในกรณีตั๋วเงินต่างประเทศ การนิยามคำว่า “ตั๋วเงินในประเทศ” และ “ตั๋วเงินที่ออกมาจากต่างประเทศ” การขยายกำหนดเวลาทำคำคัดค้านการกำหนดให้มีผู้หน้าที่ทำคำคัดค้านมากกว่าที่กฎหมายกำหนดปัจจุบัน ตลอดจนการกำหนดให้มีกรณีที่ไม่ต้องทำคำคัดค้านมากขึ้น