การศึกษาพิษเฉียบพลัน และพิษในขนาดที่ไม่ทำให้ตายของคาร์บาริลต่อปลากะพงขาว (Lates calcarifer)

Abstract

ศึกษาความเป็นพิษเฉียบพลันของคาร์บาริลขนาดความเข้มข้น 2.0-5.0 มิลลิกรัม/ลิตร (ppm) ในปลากะพงขาว 8 กลุ่ม พบว่าค่า LC50 ภายใน 96 ชั่วโมง เท่ากับ 2.95 ppm ในขณะที่ได้รับสารเคมีกำจัดศัตรูพืช ปลาทุกกลุ่มแสดงอาการเป็นพิษ โดยสูญเสียการทรงตัว เคลื่อนไหวไม่มีทิศทางแน่นอนและกินอาหารน้อยลง ปลาที่ได้รับคาร์บาริล 4.5 ppm ตายหมดภายใน 96 ชั่วโมง กลุ่ม 5.0 ppm ตายหมดภายใน 72 ชั่วโมง เปอร์เซนต์การตายของปลาเพิ่มขึ้นตามขนาดความเข้มข้นของคาร์บาริลที่เพิ่มขึ้น ผลการวัดสมรรถนะของเอนไซม์โฆลีนเอสเทอเรสในสมองและกล้ามเนื้อ พบว่าลดลงตามความเข้มข้นของคาร์บาริลที่เพิ่มขึ้นและต่ำกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p< 0.01) จากการศึกษาพิษของคาร์บาริลในขนาดที่ไม่ทำให้ตายในปลา 5 กลุ่ม ที่ขนาดความเข้มข้น 0.5, 1.0, 1.5, 2.0 ppm และกลุ่มควบคุม เป็นเวลา 15 วัน พบว่าปลาแสดงอาการผิดปกติเช่นเดียวกับกลุ่มศึกษาความเป็นพิษเฉียบพลัน อาการรุนแรงตามความเข้มข้นของคาร์บาริลที่เพิ่มขึ้น และพบว่าปลาเริ่มมีอาการฟื้นตัวในวันที่ 8 หลังจากสัมผัสกับสารเคมีกำจัดศัตรูพืช และระดับสมรรถนะของเอนไซม์โฆลีนเอสเทอเสในสมองและกล้ามเนื้อสูงขึ้นใน 7 วันหลังจากได้รับสาร แต่ไม่แตกต่างจากกลุ่มเดียวกันที่เวลา 15 นาที จากการศึกษาการแก้ไขความเป็นพิษคาร์บาริล โดยการเปลี่ยนน้ำและการให้สารแก้ไขความเป็นพิษ พบว่ากลุ่มที่ได้รับการแก้ไขความเป็นพิษมีจำนวนปลาตายน้อยกว่ากลุ่มที่ไม่ได้รับแก้ไขความเป็นพิษ พบว่าระดับเอนไซม์โฆลีนเอสเทอเรสในสมองและกล้ามเนื้อของกลุ่มที่ไม่ได้รับการแก้พิษต่ำกว่ากลุ่มที่ได้รับการแก้พิษวิธีการต่างๆ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p< 0.05) ผลการตรวจทางจุลพยาธิสภาพในการศึกษาพิษเฉียบพลัน พิษในขนาดที่ไม่ทำให้ตายและการศึกษาการแก้ไขความเป็นพิษ ไม่พบการเปลี่ยนแปลงที่สังเกตเห็นได้ของเซลล์กล้ามเนื้อ แต่เซลล์ตับและเซลล์เหงือกมีความผิดปกติเกิดขึ้นรุนแรงตามความเข้มข้นของคาร์บาริลที่เพิ่มขึ้นและตามระยะเวลาที่ปลาสัมผัสกับคาร์บาริล