ผลของโปรแกรมการหย่าเครื่องช่วยหายใจอย่างต่อเนื่อง ต่อความสำเร็จและระยะเวลาในการหย่าเครื่องช่วยหายใจ ในผู้ป่วยที่มีภาวะการหายใจล้มเหลว

Abstract

การวิจัยครั้งนี้ เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการหย่าเครื่องช่วยหายใจอย่างต่อเนื่อง ต่อความสำเร็จและระยะเวลาในการหย่าเครื่องช่วยหายใจ ในผู้ป่วยที่มีภาวะการหายใจล้มเหลว กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ป่วยอายุรกรรมวัยผู้ใหญ่ ที่ได้รับการวินิจฉัยจากแพทย์ว่ามีภาวะการหายใจล้มเหลวที่ได้รับการใส่ท่อช่วยหายใจและใช้เครื่องช่วยหายใจ เข้ารับการรักษาในหอผู้ป่วยหนัก และหอผู้ป่วยอายุรกรรม โรงพยาบาลโพธาราม จังหวัดราชบุรี จำนวน 54 คน แบ่งเป็นกลุ่มควบคุม และกลุ่มทดลอง กลุ่มละ 27 คน โดยกลุ่มควบคุมได้รับการหย่าเครื่องช่วยหายใจตามวิธีปกติ ที่แพทย์และพยาบาลให้การดูแลและปฏิบัติตามมาตรฐานของแต่ละวิชาชีพตามความชำนาญ ความรู้ ความสามารถ และประสบการณ์ของแต่ละบุคคล กลุ่มทดลองได้รับการหย่าเครื่องช่วยหายใจ ตามโปรแกรมการหย่าเครื่องช่วยหายใจอย่างต่อเนื่องที่ผู้วิจัยพัฒนาตามแนวคิดกระบวนการหย่าเครื่องช่วยหายใจของสมาคมพยาบาลภาวะวิกฤตสหรัฐอเมริกา (1998) แบ่งเป็น 3 ระยะ 1) ระยะก่อนหย่าเครื่องช่วยหายใจ 2) ระยะหย่าเครื่องช่วยหายใจ และ3) ระยะประเมินผลการหย่าเครื่องช่วยหายใจ ซึ่งประเมินผลโดยวัดอัตราความสำเร็จ และระยะเวลาเฉลี่ยในการหย่าเครื่องช่วยหายใจ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่า Independent Z-test และ ค่า Independent t-test ผลการวิจัยสรุปดังนี้ 1. ผู้ป่วยที่มีภาวะการหายใจล้มเหลวที่ได้รับโปรแกรมการหย่าเครื่องช่วยหายใจอย่างต่อเนื่อง มีอัตราความสำเร็จในการหย่าเครื่องช่วยหายใจสูงกว่ากลุ่มควบคุมที่ได้รับการหย่าเครื่องช่วยหายใจตามวิธีปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2. ผู้ป่วยที่มีภาวะการหายใจล้มเหลวที่ได้รับโปรแกรมการหย่าเครื่องช่วยหายใจอย่างต่อเนื่อง มีระยะเวลาเฉลี่ยในการหย่าเครื่องช่วยหายใจน้อยกว่ากลุ่มควบคุมที่ได้รับการหย่าเครื่องช่วยหายใจตามวิธีปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05