ผลของการฝึกออกกำลังกายด้วยเครื่องกรรเชียงวัดงานในสภาวะปริมาณออกซิเจนต่ำที่มีต่อความสามารถที่แสดงออกทางอากาศนิยมและจุดเริ่มล้า

Abstract

การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบผลของการฝึกในสภาวะปริมาณออกซิเจนต่ำที่มีต่อความสามารถที่แสดงออกทางอากาศนิยมและจุดเริ่มล้าโดยการฝึกและทดสอบด้วยเครื่องกรรเชียงวัดงาน กลุ่มตัวอย่างเป็นนิสิตคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เพศชาย อายุระหว่าง 19-24 ปี แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มละ 7 คนได้แก่ กลุ่มควบคุม ฝึกในสภาวะปริมาณออกซิเจนปกติ (สัดส่วนปริมาณออกซิเจนในอากาศ = 0.209) และกลุ่มทดลอง ฝึกในสภาวะปริมาณออกซิเจนต่ำ (สัดส่วนปริมาณออกซิเจนในอากาศ = 0.145) ทั้งสองกลุ่มทำการฝึกออกกำลังกายด้วยเครื่องกรรเชียงวัดงานแบบต่อเนื่อง 30 นาที โดยมีอัตราการเต้นของหัวใจที่ 80-90 เปอร์เซ็นต์ของอัตราการเต้นของหัวใจที่จุดเริ่มล้า ทำการฝึก 4 ครั้งต่อสัปดาห์ เป็นเวลา 6 สัปดาห์ ทำการทดสอบตัวแปรทางสรีรวิทยาก่อนการฝึก หลังฝึกสัปดาห์ที่ 3 และหลังฝึกสัปดาห์ที่ 6 ได้แก่ สมรรถภาพการใช้ออกซิเจนสูงสุด อัตราการเต้นของหัวใจที่จุดเริ่มล้า และสมรรถภาพการใช้ออกซิเจนที่จุดเริ่มล้า นำผลที่ได้จากการทดสอบมาวิเคราะห์ผลทางสถิติ ผลการวิจัย พบว่า หลังการฝึกสัปดาห์ที่ 6 กลุ่มที่ฝึกในสภาวะปริมาณออกซิเจนต่ำ มีค่าสมรรถภาพการใช้ออกซิเจนที่จุดเริ่มล้าเพิ่มขึ้นเมื่อเปรียบเทียบกับก่อนการฝึกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 สมรรถภาพการใช้ออกซิเจนสูงสุด อัตราการเต้นของหัวใจที่จุดเริ่มล้า สมรรถภาพการใช้ออกซิเจนที่จุดเริ่มล้ามีค่าไม่แตกต่างกัน เมื่อเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มที่ฝึกในสภาวะปริมาณออกซิเจนปกติ และกลุ่มที่ฝึกสภาวะปริมาณออกซิเจนต่ำ สรุปผลการวิจัย การฝึกออกกำลังกายแบบต่อเนื่องด้วยเครื่องกรรเชียงวัดงานในสภาวะปริมาณออกซิเจนต่ำมีผลต่อการเพิ่มระดับจุดเริ่มล้า อย่างไรก็ตาม ไม่พบความแตกต่างกันระหว่างกลุ่มที่ฝึกในสภาวะปริมาณออกซิเจนปกติ และสภาวะปริมาณออกซิเจนต่ำ