ความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบการสื่อสารภายในครอบครัวกับความฉลาดทางอารมณ์ของเด็กสมาธิสั้นที่มารับการตรวจรักษาที่แผนกผู้ป่วยนอก หน่วยจิตเวชเด็กและวัยรุ่น โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์

Abstract

การศึกษาครั้งนี้เปนการศึกษาเชิงพรรณนาโดยมีวัตถุประสงคเพื่อประเมินความฉลาดทางอารมณ ของเด็กสมาธิสั้นที่มารับการตรวจรักษาที่แผนกผู้ป่วยนอก หน่วยจิตเวชเด็กและวัยรุ่น โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ กลุ่มตัวอย่างผู้ปกครองของเด็กสมาธิสั้นที่อายุ 6-11 ปี ที่มารับการตรวจรักษาที่แผนกผู้ป่วยนอก หน่วยจิตเวชเด็กและวัยรุ่น โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ จำนวน 106 คน เก็บข้อมูลตั้งแต่ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2558 ถึงเดือนมกราคม พ.ศ. 2559 โดยใช้แบบสอบถาม 3 ส่วน ประกอบด้วยแบบสอบถามข้อมูลทั่วไป รูปแบบการสื่อสารภายในครอบครัว ของปาริชาติ ธาราพัตราพร ตามแนวคิดของ Kanter and Lehr และแบบประเมินความฉลาดทางอารมณ์ ของเด็กอายุ 6–11 ป (ฉบับพ่อแม่/ผู้ปกครอง) ของกรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข ที่มีคาความเชื่อมั่นเทากับ .94 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา การทดสอบค่าที การวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบจำแนกทางเดียว สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน และสถิติถดถอยพหุคูณแบบขั้นตอน เด็กสมาธิสั้นมีความฉลาดทางอารมณ์ด้านดีอยู่ในระดับปกติ ร้อยละ57.5 ด้านเก่งอยู่ในระดับปกติ ร้อยละ66.0 ด้านสุขอยู่ในระดับปกติ ร้อยละ49.1 และมีรูปแบบการสื่อสารในครอบครัวปิดในระดับสูง ร้อยละ 70.8 ด้านการสื่อสารในครอบครัวแบบเปิดในระดับสูง ร้อยละ 55.7 ด้านการสื่อสารในครอบครัวแบบปล่อยในระดับปานกลาง ร้อยละ 74.5 ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความฉลาดทางอารมณ์ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติได้แก่ ผู้ปกครองที่มีอายุ 50 ปีขึ้นไปมีความฉลาดทางอารมณ์ด้านดี สูงกว่ากกลุ่มตัวอย่างที่ผู้ปกครองมี อายุ 31-40ปี และอายุ 41-50 ปี, ผู้ปกครองที่มีอาชีพ รับราชการ/รัฐวิสาหกิจ และธุรกิจส่วนตัว/ค้าขาย/เกษตรกรรม มีความฉลาดทางอารมณ์ด้านดี สูงกว่ากลุ่มตัวอย่างที่ผู้ปกครองไม่ได้ประกอบอาชีพ และเด็กสมาธิสั้นที่มีผลการเรียน 3.51 – 4.00 มีความฉลาดทางอารมณ์ด้านเก่ง สูงกว่าเด็กสมาธิสั้นที่มีผลการเรียน 3.01 – 3.50 และผลการเรียนต่ำกว่าเท่ากับ 2.50 รูปแบบการสื่อสารในครอบครัวแบบเปิด มีความสัมพันธ์เชิงบวกกับคะแนนความฉลาดทางอารมณ์ภาพรวมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ <0.01 และปัจจัยที่สามารถทำนายความฉลาดทางอารมณ์ของเด็กสมาธิสั้นให้ดีขึ้นได้ คือ อายุ อาชีพของผู้ปกครอง ผลการเรียนของเด็กสมาธิสั้น และรูปแบบการสื่อสารในครอบครัวแบบเปิด จากการศึกษาครั้งนี้ชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของรูปแบบการสื่อสารในครอบครัว อายุ การประกอบอาชีพของผู้ปกครองและผลการเรียนของเด็ก ซึ่งสามารถนำไปใช้ประโยชน์ในทางปฏิบัติและงานวิจัยต่อไป