ภาพโสเภณีในนวนิยายไทยกับความเป็นจริงทางสังคม

Abstract

วิทยานิพนธ์เล่มนี้มุ่งศึกษาภาพโสเภณีในนวนิยายไทยและวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงภาพโสเภณีตั้งแต่นวนิยายเรื่อง หญิงคนชั่ว ของ ก. สุรางคนางค์ มาจนถึงเรื่อง ดอกไม้กลางเมือง ของประชาคม ลุนาชัย เพื่อเปรียบเทียบกับสภาพโสเภณีในสังคมจริง จากการศึกษาพบว่าภาพโสเภณีที่ปรากฏอยู่ในนวนิยายไทยนั้นมาจากข้อมูลทางสังคมเกี่ยวกับสาเหตุของการเป็นโสเภณีซึ่งถูกนำมาใช้เป็นโครงเรื่อง และประเภทของโสเภณีและสถานบริการถูกนำมาสร้างตัวละครและฉาก นอกจากนี้ยังมีภาพโสเภณีที่มาจากทัศนะของผู้ประพันธ์อีกด้วย ด้วยเหตุนี้ภาพโสเภณีที่ปรากฏอยู่ในนวนิยายจึงมีความสอดคล้องกับความเป็นจริงทางสังคม ภาพโสเภณีที่ปรากฏอยู่ในนวนิยายมีการเปลี่ยนแปลงไปตามยุคซึ่งแบ่งออกเป็น 3 ยุคด้วยกันคือ หนึ่ง ภาพโสเภณีไทยยุคแรก (พ.ศ. 2480-2509) ซึ่งนำเสนอภาพโสเภณีในฐานะที่เป็น ชนชั้นต่ำของสังคม ส่วนเกินของสังคม และส่วนหนึ่งของสังคม สอง ภาพโสเภณีไทยยุคใหม่ (พ.ศ. 2515-2533) ซึ่งนำเสนอภาพโสเภณีในลักษณะแรงงานหลักของครอบครัว ผู้มุ่งมั่นและตั้งใจทำงาน และผู้เผชิญชะตากรรมที่โหดร้าย และสาม ภาพโสเภณีไทยยุคปัจจุบัน (พ.ศ. 2542-2545) ซึ่งนำเสนอภาพโสเภณีในฐานะที่เป็นอาชีพหนึ่งในสังคม และช่องทางในการยกฐานะทางสังคม ภาพโสเภณีที่ปรากฏอยู่ในนวนิยายไทยอีกส่วนหนึ่งมาจากทัศนะของผู้ประพันธ์ที่มีต่อหญิงโสเภณีแบ่งออกเป็น 3 ประการด้วยกันคือ ผู้มิอาจฝ่าฝืนการลงโทษจากสังคม ผู้ลิขิตทางออกให้กับตัวเอง และผู้หนึ่งที่สังคมยอมรับ ผู้ประพันธ์ได้แสดงทัศนะเหล่านี้ไว้ในตอนจบของเรื่องซึ่งเป็นส่วนที่เกี่ยวกับทางออกของหญิงที่เดินบนเส้นทางนี้