การประเมินความเสี่ยงของดินถล่มโดยใช้ตัวแปรความชื้นของดิน

Abstract

งานวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอเกณฑ์การเตือนภัยดินถล่มในเชิงประสบการณ์โดยอาศัยพื้นฐานของความสามารถในการอุ้มน้ำของชั้นดินชั้นบน โดยใช้ดินที่รวบรวมจาก บ้านน้ำก้อ อำเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์ ซึ่งเคยเกิดเหตุการณ์ดินถล่มขนาดใหญ่เมื่อเร็วๆ นี้การทดสอบในห้องปฏิบัติการมีการควบคุมองค์ประกอบของการสูญเสียปริมาณน้ำภายใต้สภาวะของการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ซึ่งค่าอัตราส่วนลดของปริมาณความชื้น (k) นำมาจากการทดสอบในห้องปฏิบัติการเพื่อนำมาประยุกต์ใช้ในการคำนวณค่าดัชนีความชื้นในดินอันเนื่องมาจากฝนตก (API) ของพื้นที่ จากศึกษาค่าพารามิเตอร์ที่ทดสอบในห้องปฏิบัติการที่อุณหภูมิและช่วงระยะเวลาของการเติมน้ำพบว่าอัตราการลดลงของค่าปริมาณความชื้นมีค่าเปลี่ยนแปลงตามระดับอุณหภูมิ กล่าวคือที่ระดับอุณหภูมิสูง ๆ มีผลทำให้เกิดการสูญเสียของปริมาณน้ำและค่า k มีค่าสูงขึ้น ซึ่งผลที่ตามมาค่าอัตราส่วนลดของปริมาณความชื้นจะถูกนำมาใช้เพื่อควบคุมค่า API ให้เปลี่ยนแปลงตามสภาพของช่วงฤดูกาลคือ k เท่ากับ 0.70 ในช่วงฤดูร้อนและ 0.90 ในช่วงฤดูฝนและฤดูหนาว จากการนำเสนอเกณฑ์เชิงประสบการณ์ด้านพื้นฐานของการเพิ่มขึ้นจากการเก็บสะสมของค่า API ผลที่ได้แสดงให้เห็นว่าการสะสมของค่า API ส่วนมากเกิดขึ้นในช่วงวันที่ 240 ถึง 270 วัน ค่าความลาดชันจากการสะสมของค่า API ได้มาจากเส้นความลาดชันของค่า API สูงสุดของปี (ซึ่งปกติเกิดขึ้นที่ 250 วันหรือวันต่อๆ มา) โดยค่าความลาดชันดังกล่าวจากการสะสมของค่า API ที่ 240 ถึง 270 วัน สามารถใช้เป็นเครื่องชี้บอกได้สำหรับการทำนายค่า API ที่จุดสูงสุดของปี