อำนาจศาลฎีกาในการปฏิเสธคดีอาญาซึ่งไม่เป็นสาระอันควรได้รับการวินิจฉัย

Abstract

จากการศึกษาจะเห็นได้ว่า การที่ระบบฎีกาของไทยเป็นระบบสิทธินัน้ เป็นการเปิดโอกาสให้คู่ความฎีกาได้อย่างกว้างขวาง ทำให้ปริมาณคดีในศาลฎีกามีจำนวนเพิ่มขึน้ อย่างรวดเร็ว ไม่ได้สัดส่วนกับปริมาณคดีที่ศาลฎีกาพิจารณาแล้วเสร็จ นักวิชาการและฝ่ายปฏิบัติ ในกระบวนการยุติธรรมเห็นว่าจะต้องมีการคัดกรองคดีเพื่อให้ศาลฎีกาพิจารณาพิพากษาเฉพาะ คดีที่มีความสำคัญเท่านัน้ ดังนัน้ รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 จึงได้วาง หลักการใหม่ในบทบัญญัติมาตรา 219 วรรคสอง ให้ศาลฎีกามีอำนาจไม่รับคดีหากเห็นว่า ข้อกฎหมายหรือข้อเท็จจริงที่อุทธรณ์หรือฎีกานั้นจะไม่เป็ นสาระอันควรแก่การพิจารณา โดยหลักเกณฑ์และกระบวนการให้เป็นไปตามระเบียบที่ที่ประชุมใหญ่ศาลฎีกากำหนดจากการศึกษาพบว่า ในต่างประเทศใช้ระบบดุลพินิจในการเลือกรับพิจารณาคดีในศาลฎีกาเช่นกันแต่เฉพาะในปัญหาข้อกฎหมายเท่านัน้ อันเป็นไปตามหลักการของระบบฎีกา แบบอนุญาต วิทยานิพนธ์นีเ้สนอแนวคิดว่า การวินิจฉัยว่าข้อกฎหมายหรือข้อเท็จจริงที่อุทธรณ์ หรือฎีกาใดไม่เป็ นสาระอันควรแก่การพิจารณานั้นเป็ นเรื่องการใช้ดุลพินิจต้องมีหลักเกณฑ์ และกระบวนการชัดเจนเป็นมาตรฐานกลาง เพื่อให้การพิจารณาพิพากษาคดีเป็นไป ด้วยความรวดเร็วและลดปริมาณคดีคั่งค้างในศาลฎีกา โดยคำนึงถึงผลกระทบต่อสิทธิ และเสรีภาพของประชาชนในการเข้าถึงกระบวนการยุติธรรมเป็นสำคัญ