ความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราและกระทำอนาจาร : ศึกษากรณีการให้ความยินยอม

Abstract

ความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราและกระทำอนาจารตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 276 และมาตรา 278 เป็นความผิดที่ต้องกระทำโดยปราศจากความยินยอมของผู้อื่น และการกระทำจะต้องประกอบด้วยลักษณะใดลักษณะหนึ่ง กล่าวคือ โดยขู่เข็ญด้วยประการใดๆ โดยใช้กำลังประทุษร้าย โดยกระทำขณะผู้อื่นอยู่ในภาวะไม่สามารถขัดขืนได้ หรือโดยทำให้ผู้อื่นนั้นเข้าใจผิดว่าตนเป็นบุคคลอื่น จากการศึกษาพบว่าแม้การหลอกลวงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ความยินยอมเสียไปเป็นความยินยอมที่ไม่บริสุทธิ์ และไม่ใช่การหลอกลวงทุกกรณีที่จะเป็นเหตุให้ความยินยอมเสียไป แต่ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 276 และมาตรา 278 กำหนดเพียงการหลอกลวงให้เข้าใจผิดว่าตนเป็นบุคคลอื่นเท่านั้นเป็นความผิด มิได้กำหนดถึงการหลอกลวงให้เข้าใจผิดในสภาพของการกระทำ และการหลอกลวงให้เข้าใจผิดในวัตถุประสงค์ของการกระทำไว้เป็นองค์ประกอบของความผิด ดังนั้น วิทยานิพนธ์ฉบับนี้จึงเสนอแนะแนวทางการแก้ไขปัญหา 2 ด้าน ได้แก่ ในด้านการพิจารณาความผิดเพื่อให้สามารถนำตัวผู้กระทำความผิดมาลงโทษได้ และในด้านการกำหนดความผิดโดยเพิ่มเติมองค์ประกอบความผิดในประมวลกฎหมายอาญามาตรา 276 และ 278 เพื่อให้ครอบคลุมถึงการหลอกลวงที่เป็นเหตุให้ความยินยอมเสียไปทุกกรณี