การพัฒนาโมเดลเชิงสาเหตุของการกำกับตนเองในการทำวิทยานิพนธ์ของนิสิตนักศึกษาระดับมหาบัณฑิตทางการศึกษา

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์คือ 1) เพื่อพัฒนาโมเดลเชิงสาเหตุของการกํากับตนเองในการทำวิทยานิพนธ์ของนิสิตนักศึกษาระดับมหาบัณฑิตทางการศึกษา 2) เพื่อตรวจสอบความสอดคล้องของการพัฒนาโมเดลเชิงสาเหตุของการกํากับตนเองในการทำวิทยานิพนธ์ของนิสิตนักศึกษาระดับมหาบัณฑิตทางการศึกษากับข้อมูลเชิงประจักษ์ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยคือนิสิตนักศึกษาระดับมหาบัณฑิตทางการศึกษาในกรุงเทพมหานคร จำนวน 364 คน โดยมีตัวแปรที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย ตัวแปรแฝงที่เป็นปัจจัยส่งผลต่อการกํากับตนเองในการทำวิทยานิพนธ์ 6 ตัวแปรคือ การรับรู้ความสามารถของตนเองผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเดิม บุคคลที่เป็นแม่แบบการเห็นคุณค่าของการทำวิทยานิพนธ์ ความวิตกกังวลและการสนับสนุนทางสังคม วัดตัวแปรแฝงได้จากตัวแปรสังเกตได้ 16 ตัวแปร เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามทำการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติบรรยาย การวิเคราะห์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สันและการวิเคราะห์โมเดลลิสเรล ผลการวิจัยที่สำคัญสรุปได้ดังนี้ 1. โมเดลเชิงสาเหตุของการกํากับตนเองในการทำวิทยานิพนธ์ของนิสิตนักศึกษาระดับมหาบัณฑิตทางการศึกษา โดยภาพรวมประกอบด้วยตัวแปรที่มีอิทธิพลทางตรงต่อการกํากับตนเองในการทำวิทยานิพนธ์ได้แก่ บุคคลที่เป็นแม่แบบมีขนาดอิทธิพลรวมเท่ากับ .78 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 การเห็นคุณค่าของการทำวิทยานิพนธ์มีขนาดอิทธิพลรวมเท่ากับ .65 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และการสนับสนุนทางสังคมมีขนาดอิทธิพลรวมเท่ากับ .36 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ตามลำดับ 2. โมเดลเชิงสาเหตุของการกํากับตนเองในการทำวิทยานิพนธ์ของนิสิตนักศึกษาระดับมหาบัณฑิตทางการศึกษามีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยมีค่าไค- สแควร์ (Chi-square)เท่ากับ 13.62 p = .99 ที่องศาอิสระเท่ากับ 28 ค่า GFI เท่ากับ 1.00 ค่า AGFI เท่ากับ 0.98 และค่า RMR เท่ากับ 0.012 ตัวแปรในโมเดลสามารถอธิบายความแปรปรวนของการกํากับตนเองในการทำวิทยานิพนธ์ได้ ร้อยละ 61