วิวัฒนาการการจัดการศึกษาในระดับประถมศึกษาให้แก่เยาวสตรีไทยในระหว่างปีพุทธศักราช 2414 ถึง 2535

Abstract

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงประวัติศาสตร์ มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาวิวัฒนาการการจัดการศึกษาในระดับประถมศึกษาให้แก่เยาวสตรีไทย ในระหว่างปีพุทธศักราช 2414 ถึง 2535 ผลการวิจัยสรุปได้ว่า การจัดการศึกษาในระดับประถมศึกษาให้แก่เยาวสตรีไทยในแต่ละยุคมีความแตกต่างกัน และแตกต่างกับกุลบุตรในแต่ละยุค เพราะได้รับอิทธิพลจากค่านิยม แนวคิด สภาพเศรษฐกิจและสังคม รวมถึงผลกระทบทางการเมือง วิวัฒนาการจัดการศึกษาให้แก่เยาวสตรีไทยแบ่งเป็น 5 ยุค ยุคที่ 1) ยุคการศึกษาเยาวสตรีชั้นสูง (พ.ศ.2414-2440) ลักษณะการจัดการศึกษาเป็นการสืบทอดทางวัฒนธรรม ค่านิยม และรู้จักวิถีการดำเนินชีวิต จุดมุ่งหมายเพื่อให้เยาวสตรีเติบโตเป็นคนขยัน มีคุณสมบัติกุลสตรี การถ่ายทอดขึ้นอยู่กับความรู้ความพอใจของครู ด้วยการสังเกต จดจำ และฝึกปฏิบัติจนชำนาญ มีวัด วัง บ้าน สำนักวิชาชีพ เป็นสถานศึกษา ได้รับการอบรมเกี่ยวกับกิจในบ้าน และการปฏิบัติที่เป็นประโยชน์ต่อชีวิตประจำวัน การศึกษาวิชาหนังสือเยาวสตรีชั้นสูงเทานั้นที่ได้รับ ยุคที่ 2) ยุคเรื่มการศึกษาเยาวสตรีสามัญ (พ.ศ.2441-2455) เริ่มจัดการศึกษาในระบบโรงเรียน จุดมุ่งหมายเพื่อให้คนในประเทศมีความรู้ เยาวสตรีสามัญเริ่มมีโอกาสเรียนวิชาหนังสือควบคู่ไปกับกิจในบ้าน ยุคที่ 3) ยุคจัดการศึกษาเยาวสตรีอย่างเป็นระบบ (พ.ศ.2456-2474) เริ่มมีการจัดการศึกษาภาคบังคับเป็นครั้งแรก จากแนวคิดที่ต้องการให้คนในชาติเข้ารับการศึกษาอย่างทั่วถึงจำนวนเยาวสตรีเข้ารับการศึกษามากขึ้น แต่ผู้ปกครองยังไม่ส่งเสริมให้เรียนสูงกว่าระดับประถมศึกษาเยาวสตรีและกุลบุตรเรียนหลักสูตรที่จัดไว้เฉพาะชายหญิง ยุคที่ 4) ยุคปรับปรุงการศึกษาเยาวสตรี (พ.ศ.2475-2502) การศึกษาได้ปรับปรุงเข้าสู่ระบบสากลในความควบคุมของรัฐ เริ่มใช้หลักสูตรเดียวกัน ระหว่างเยาวสตรีและกุลบุตร แต่แตกต่างกันในบางวิชาเพื่อความเหมาะสม เยาวสตรีมีโอกาสเรียนในระดับที่สูงกว่าเดิม และเริ่มเรียนแบบสหศึกษามากขึ้น ยุทที่ 5) ยุคพัฒนาคุณภาพทางการศึกษาของเยาวสตรี (พ.ศ.2503-2535) เริ่มพัฒนาหลักสูตรที่เป็นสากล ด้วยการผสมผสานกับแนวคิดการจัดการศึกษาไทย ผนวกกับนโยบายความเสมอภาคในการเข้ารับการศึกษา เยาวสตรีจึงได้รับโอกาศในการเข้ารับการศึกษาทัดเทียมกุลบุตร