มาตรการทางกฎหมายในการป้องกันการทารุณสัตว์

Abstract

การทารุณสัตว์เป็นพฤติกรรมของบุคคลที่กระทำการหรือละเว้นไม่กระทำการใดๆ อันเป็นสาเหตุทำให้สัตว์ได้รับความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน และ/หรือตายโดยไม่มีเหตุจำเป็นหรือไม่มีเหตุอันสมควร จากลักษณะของการทารุณสัตว์ที่เกิดขึ้นจึงเป็นการสร้างความเจ็บปวดให้แก่สัตว์อย่างมาก และยังเป็นการสะท้อนให้เห็นถึงศีลธรรมที่เสื่อมโทรมของคนในสังคม พฤติกรรมการทารุณสัตว์จึงเป็นสิ่งที่ไม่พึงมีในสังคมของมนุษย์ที่เจริญแล้ว สำหรับประเทศไทยแม้จะมีบทบัญญัติกฎหมายในลักษณะห้ามมิให้บุคคลกระทำการอันเป็นการทารุณต่อสัตว์ ปรากฏอยู่ในมาตรา 381 และมาตรา 382 ภาคความผิดลหุโทษ ประมวลกฎหมายอาญาก็ตาม แต่จากการศึกษาพบว่า บทบัญญัติที่มีอยู่นั้นยังไม่ครอบคลุมและไม่ชัดเจนเพียงพอที่จะนำมาใช้ เพื่อให้ความคุ้มครองและป้องกันการทารุณกรรมสัตว์ที่เกิดขึ้นได้ เพราะขาดกลไกและมาตรการที่เหมาะสม จึงสมควรบัญญัติกฎหมายในการป้องกันการทารุณสัตว์ขึ้นไว้โดยเฉพาะ ให้สอดคล้องกับสภาพสังคมและนานาอารยประเทศ อนึ่ง ถึงแม้ในขณะนี้พบว่าประเทศไทยกำลังมีการจัดทำ ร่างพระราชบัญญัติป้องกันการทารุณกรรมและการจัดสวัสดิภาพสัตว์ พ.ศ. ... ขึ้นมาบังคับใช้เป็นการเฉพาะแล้วก็ตาม แต่จากการศึกษาวิเคราะห์ร่างพระราชบัญญัติฯ ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับการป้องกันการทารุณกรรมสัตว์เปรียบเทียบกับบทบัญญัติในกฎหมายต่างประเทศแล้ว พบว่า ร่างพระราชบัญญัติฯ ดังกล่าว ยังมีบางเรื่องบางประเด็นที่ควรได้รับการปรับปรุงเพิ่มเติม โดยเฉพาะในส่วนของการกำหนดลักษณะของการกระทำที่ถือเป็นการทารุณกรรมสัตว์ และบทบังคับของกฎหมายที่ควรนำเอามาตรการทางกฎหมายอย่างอื่นที่นอกเหนือไปจากมาตรการลงโทษทางอาญา เข้ามาใช้เช่นเดียวกับในต่างประเทศ ทั้งนี้ เพื่อให้บทบัญญัติในส่วนที่เกี่ยวกับการป้องกันการทารุณสัตว์ดังกล่าวนั้น มีความเหมาะสมสอดคล้องเป็นไปตามหลักสากลที่ยอมรับได้ และเพื่อให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น