การใช้เซลลูเลสร่วมกับแลกเคสในการกำจัดหมึกด้วยวิธีการลอยฟองอากาศออกจากกระดาษหนังสือพิมพ์เก่า

Abstract

งานวิจัยนี้เป็นการศึกษาผลของการใช้เซลลูเลสร่วมกับแลกเคสในการกำจัดหมึกออกจากกระดาษหนังสือพิมพ์เก่าด้วยวิธีการลอยฟองอากาศ โดยเซลลูเลสผลิตมาจากเชื้อรา ชนิด Aspergillus niger ในขณะที่แลกเคสผลิตมาจากเชื้อราเน่าขาวชนิด Pycnoporus sanguineus ซึ่งเชื้อราเน่าขาวชนิดนี้เป็นสายพันธุ์ที่สามารถคัดแยกได้ในประเทศไทย การ ทดลองเริ่มจากทำการกำจัดหมึกด้วยวิธีการลอยฟองอากาศโดยไม่ใช้เอนไซม์ (การทดลองควบคุม) จากนั้นนำผลการทดลองที่ได้มาเปรียบเทียบกับการทดลองที่มีการใช้เอนไซม์ ซึ่งเป็นการศึกษาผลการกำจัดหมึกด้วยวิธีการลอยฟองอากาศโดยใช้เซลลูเลสและแลกเคสที่เตรียมได้ โดยตัวแปรที่สำคัญในการศึกษามี 3 ตัวแปร คือ ระยะเวลาที่พักเยื่อทิ้งไว้ให้เอนไซม์ทำปฏิกิริยา ปริมาณของเอนไซม์ และชนิดของเอนไซม์ เพื่อศึกษาอิทธิพลของเอนไซม์ที่ใช้ต่อประสิทธิภาพในการกำจัดหมึกออกจากกระดาษ จากการทดลองพบว่า เมื่อเพิ่มระยะเวลาพักเยื่อทิ้งไว้ให้เอนไซม์ทำปฏิกิริยานานขึ้น รวมถึงใช้ปริมาณเซลลูเลสร่วมกับแลกเคสในปริมาณเพิ่มขึ้น ส่งผลให้เยื่อที่ได้มีค่าความขาวสว่างเพิ่มขึ้น ค่าปริมาณหมึกที่เหลืออยู่ในเยื่อลดลง ค่าความยาวของเส้นใยเพิ่มขึ้น ปริมาณเส้นใยขนาดเล็กลดลง ค่าดรรชนีความแข็งแรงต่อแรงดึง ค่าดรรชนีความแข็งแรงต่อแรงดันทะลุและค่าดรรชนีความต้านทานแรงฉีกมีค่าเพิ่มขึ้น เมื่อเปรียบเทียบกับการทดลองควบคุม โดยการใช้เซลลูเลสที่ปริมาณร้อยละ 0.2 ของน้ำหนักเยื่อแห้งร่วมกับแลกเคสที่ปริมาณร้อยละ 0.2 ของน้ำหนักเยื่อแห้งให้ผลการทดลองที่ดีที่สุด เนื่อง จากให้ค่าความขาวสว่างสูงสุด ค่าปริมาณหมึกที่เหลืออยู่ต่ำสุด และค่าความแข็งแรงของกระดาษสูงสุด ซึ่งผลการทดลองที่ได้ดีกว่าการใช้เซลลูเลสเพียงอย่างเดียว การใช้เซลลูเลสในปริมาณร้อยละ 0.15, 0.1 และ 0.05 ร่วมกับแลกเคสในปริมาณร้อยละ 0.05, 0.1 และ 0.15 และการใช้แลกเคสเพียงอย่างเดียว ที่ปริมาณร้อยละ 0.2 ของน้ำหนักเยื่อแห้ง ตามลำดับ เมื่อศึกษาผลของชนิดเอนไซม์ พบว่า การใช้เซลลูเลสให้ผลการทดลองที่ดีกว่าแลกเคส อย่างไรก็ตาม ตัวแปรทั้งสามไม่ส่งผลต่อปริมาณผลผลิตของเยื่อที่ได้