มาตรการทางกฎหมายในการคุ้มครองสิทธิเด็กทางครอบครัว

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้ มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาถึงมาตรการทางกฎหมายที่เกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิเด็กทางครอบครัวในประเทศไทย โดยศึกษาเปรียบเทียบกับการคุ้มครองสิทธิเด็กทางครอบครัวตามอนุสัญญาสิทธิเด็ก พ.ศ. 2532 ใน 4 ด้าน คือ ด้านสิทธิในการอยู่รอด ด้านสิทธิในการพัฒนา ด้านสิทธิในการได้รับการปกป้องคุ้มครอง และด้านสิทธิในการมีส่วนร่วม ผลการศึกษาพบว่า ประเทศไทยมีข้อกำหนดในรูปแบบของกฎหมายให้การคุ้มครองสิทธิเด็กมาก่อนที่จะเข้าร่วมลงนามในอนุสัญญสิทธิเด็ก พ.ศ. 2532 โดยได้ต้งข้อสงวนไว้ 3 ข้อ ได้แก่ สิทธิที่จะมีสัญชาติ สิทิของเด็กที่มีฐานเป็นผู้ลี้ภัย และสิทธิเด็กจากชนกลุ่มน้อยและชนพื้นเมืองในการได้รับการศึกษาซึ่งจะนำไปสู่การพัฒนาในเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรม ภาษา และค่านิยมของเด็ก อย่างไรก็ตาม นอกจากข้อสงวนทั้ง 3 เรื่องที่กล่าวนี้แล้ว การคุ้มครองสิทธิเด็กทางครอบครัวในประเทศไทยในด้านสิทธิในการอยู่รอด สิทธิในการได้รับการพัฒนา สิทธิในการได้รับการปกป้องคุ้มครองและสิทธิในการมีส่วนร่วม ยังไม่สามารถตอบสนองผลประโยชน์สูงสุดแก่เด็กตามอนุสัญญาสิทธิเด็ก พ.ศ. 2532 ทั้งนี้ เกิดจากปัจจัย 2 ประการ คอื ประการแรก ไม่มีการปฏิบัติการบังคับใช้กฎหมายตามสภาพบังคับอย่างจริงจัง ประการที่สองกฎหมาย ระเบียบที่มีอยู่ไม่สอดคล้องกับสภาพสังคมและเศรษฐกิจในปัจจุบัน ซึ่งมีความพยายามดำเนินการแก้ไขปรับปรุงกฎหมายและระเบียบต่างๆ ให้สอดคล้องกับอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิเด็ก พ.ศ. 2532 แต่ก็ยังไม่ปรากฎผลที่เป็นรูปธรรมที่ชัดเจน จากผลการศึกษาดังกล่าวข้างต้น จึงได้พยายามเสนอแนวคิดที่จะให้มีการแก้ไข ปรัปปรุงทั้งทางด้านมาตรการทางกฎหมาย ทั้งที่อยู่ในรูปของพระราชบัญญัติ พระราชกฤษฎีกา และอนุบัญญัติ่ต่างๆ รวมทั้งแนวนโยบายทางด้านสังคมที่รัฐพึงกระทำต่อไปด้วย