ความรับผิดทางละเมิดของผู้ประกอบวิชาชีพ

Abstract

ผู้ประกอบวิชาชีพเป็นบุคคลซึ่งอยู่ในสถานะที่จะต้องใช้ความชำนาญและความเชี่ยวชาญในการประกอบวิชาชีพให้ได้ตามมาตรฐานวิชาชีพและหากผู้ประกอบวิชาชีพมิได้ใช้ความระมัดระวังในการประกอบวิชาชีพโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่มีการนำเทคนิคใหม่ ๆ หรือเทคนิคขั้นสูงมาใช้ในการประกอบวิชาชีพอาจก่อให้เกิดความเสียหายต่อคู่สัญญาหรือสาธารณชนทั่วไป ดังนั้นเมื่อผู้ประกอบวิชาชีพประกอบวิชาชีพด้วยความประมาทเลินเล่อจนเป็นเหตุให้เกิดความเสียหายต่อประชาชนจึงก่อให้เกิดปัญหาในการพิจารณาความรับผิดทางละเมิดของผู้ประกอบวิชาชีพ จากหลักเกณฑ์ความรับผิดเพื่อละเมิดตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 420 โจทก์ประสบกับความยากลำบากในการพิสูจน์องค์ประกอบในส่วนของ “ความประมาทเลินเล่อ” ของผู้ประกอบวิชาชีพ ทั้งนี้เพราะผู้เสียหายซึ่งเป็นบุคคลธรรมดาไม่อาจหยั่งรู้ถึงหลักการหรือมาตรฐานในการปฏิบัติงานในวิชาชีพที่มีอยู่ในวิชาชีพนั้น ๆ ของผู้ประกอบวิชาชีพได้ ประกอบกับในปัจจุบันนี้ยังไม่มีการกำหนดมาตรฐานวิชาชีพแต่ละวิชาชีพไว้ชัดเจน ส่วนกฎหมายควบคุมวิชาชีพที่มีอยู่ในปัจจุบันเพียงแต่กำหนดวิธีการออกใบอนุญาตและกำหนดความประพฤติหรือจรรยาบรรณของผู้ประกอบวิชาชีพเท่านั้น ผู้เขียนจึงเห็นควรเสนอแนะให้มีการกำหนดมาตรฐานวิชาชีพเฉพาะวิชาชีพที่น่าจะกำหนดเป็นมาตรฐานการประกอบวิชาชีพไว้ได้ไว้ในกฎหมายควบคุมวิชาชีพเพื่อให้ผู้ประกอบวิชาชีพเป็นผู้มีภาระการพิสูจน์ว่าตนได้ปฏิบัติตามเกณฑ์มาตรฐานวิชาชีพแล้ว และเพื่อให้โจทก์ผู้เสียหายสามารถอ้างได้ว่าจำเลยมิได้ปฏิบัติตามกฎหมายอันมีที่ประสงค์เพื่อจะปกป้องบุคคลอื่นและความเสียหายเกิดจากการฝ่าฝืนกฎหมายดังกล่าวอันเป็นหลักเกณฑ์ที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 422 ซึ่งเป็นบทสันนิษฐานความผิดอันจะช่วยให้การนำสืบพิสูจน์ความเสียหายของโจทก์ง่ายขึ้น กล่าวคือ โจทก์ไม่มีภาระการพิสูจน์ความผิดของจำเลยในประเด็นจงใจหรือประมาทเลินเล่อคงเหลือแต่การนำสืบว่ามีการฝ่าฝืนมาตรฐานและมีความเสียหายเกิดขึ้นเนื่องจาการฝ่าฝืนเช่นนั้น ส่วนจำเลยจะต้องพิสูจน์หักล้างว่าตนได้ใช้ความระมัดระวังและทำตามเกณฑ์มาตรฐานวิชาชีพนั้น ๆ แล้ว จึงจะพ้นความรับผิด