การวิเคราะห์หาค่าตัวคูณสำหรับน้ำหนักบรรทุก ในงานอาคารคอนกรีตเสริมเหล็กตามสภาพการก่อสร้าง ในเขตกรุงเทพมหานคร

Abstract

การออกแบบองค์อาคารคอนกรีต เสริม เหล็กตามทฤษฎีกำลังประลัย เป็นวิธีการออกแบบโดยเน้นพฤติกรรมของโครงสร้างที่ภาวะสุดขีด การออกแบบด้วยวิธีมีความจำเป็นที่จะต้องใช้ค่าตัวคูณสำหรับน้ำหนักบรรทุกให้สอดคล้องกับสภาพการก่อสร้างและภาวะการใช้งานของอาคาร โดยยังมีความปลอดภัย เช่นเดิม การศึกษาในวิทยานิพนธ์นี้ได้สำรวจข้อมูลเกี่ยวกับน้ำหนักบรรทุกบนอาคาร แยกตามประเภทการใช้งาน เช่น อาคารสำนักงาน อาคารสถานีขนส่ง อาคารมหาวิทยาลัย และอาคารที่จอดรถของห้างสรรพสินค้า ข้อมูลที่สำรวจประกอบด้วย ส่วนที่เกี่ยวกับน้ำหนักบรรทุกคงที่ และน้ำหนักบรรทุกจรตามสภาพที่เกิดขึ้นจริง จากนั้นได้ทำการวิเคราะห์หาน้ำหนักบรรทุกจรรวมตามแบบจำลองของ Peir และ Cornell โดยอิงการนำเสนอตามสถาบันมาตรฐานสากลของอเมริกา (ANSI A58.1-1982) ซึ่งประกอบไปด้วย น้ำหนักบรรทุกจรถาวรและน้ำหนักบรรทุกจรเพิ่มชั่วขณะ จากการวิเคราะห์น้ำหนักบรรทุกจรรวมตามลักษณะการใช้งานของอาคารประเภทต่าง ๆ พบว่าอาคารประเภทสำนักงานในเขตกรุงเทพมหานคร มีค่าสูงกว่าค่าที่กำหนดเพื่อใช้ในการออกแบบตามข้อบัญญัติกรุงเทพมหานคร ในขณะที่อาคารที่จอดรถของห้างสรรพสินค้าให้ค่าน้ำหนักบรรทุกจรรวมในลักษณะที่ตรงกันข้าม ส่วนอาคารมหาวิทยาลัย และอาคารสถานีขนส่ง มีความเหมาะสมสอดคล้องตามที่กำหนดเพื่อให้ใช้ในการออกแบบ ค่าตัวคูณสำหรับน้ำหนักบรรทุก โดยอิงค่าความปลอดภัยตามมาตรฐานสากล จะขึ้นอยู่กับค่าตัวคูณลดกำลังรับแรงขององค์อาคารในเขตกรุงเทพมหานคร ตามผลการวิจัยของนายอัฎฐ์ อมาตยกุล และสภาพการใช้งานของอาคารประเภทต่าง ๆ วิธีการคำนวณได้พิจารณาตามทฤษฎีความน่าเชื่อถือทางโครงสร้างตามวิธีการประมาณอันดับที่หนึ่ง จะให้ค่าตัวคูณสำหรับน้ำหนักบรรทุกคงที่มีค่า 1.2 และสำหรับน้ำหนักบรรทุกจรมีค่า 1.6 เปรียบเทียบกับค่าเฉลี่ย แต่ถ้าพิจารณาตามวิธีโมเมนต์ที่สอง โดยให้ค่าความปลอดภัยใกล้เคียงกับ ACI อาจใช้ค่า 1.5 และ 2.0 สำหรับน้ำหนักบรรทุกคงที่และน้ำหนักบรรทุกจรตามลำดับ แต่จะให้ค่าความปลอดภัยต่ำกว่าของมาตรฐาน วสท. (EIT-1001-16) เล็กน้อย