การกระจายตัวเชิงความถี่ของขนาดหลุมอุกกาบาตบนดวงจันทร์

Abstract

โครงงานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินการกระจายตัวเชิงความถี่ของขนาดหลุมอุกกาบาตบนดวงจันทร์โดยใช้ความสัมพันธ์ระหว่างความถี่-ขนาด (Frequency-size distribution relationship) และประยุกต์ใช้ข้อมูลเพื่อประเมิน 1) ขนาดหลุมอุกกาบาตใหญ่สุดที่สามารถเกิดได้ในช่วงเวลาที่พิจารณา 2) เวลาการเกิดเฉลี่ยของขนาดหลุมอุกกาบาตที่พิจารณา และ 3) โอกาสในการเกิดของขนาดหลุมอุกกาบาตและเวลาที่พิจารณา โดยใช้ข้อมูลหลุมอุกกาบาตที่รวบรวมโดยหน่วยงาน Lunar and Planetary Institute (LPI) ซึ่งจากการประเมินความสัมพันธ์เชิงความถี่ของขนาดหลุมอุกกาบาตบนดวงจันทร์ได้ทำการแบ่งชุดข้อมูลออกเป็น 3 ชุดข้อมูลเพื่อให้สอดคล้องกับทฤษฎีมากที่สุด ได้แก่ 1) ขนาดหลุมอุกกาบาตที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางไม่เกิน 140 กิโลเมตร 2) ขนาดหลุมอุกกาบาตที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่า 140 กิโลเมตร แต่ไม่เกิน 930 กิโลเมตร และ 3) ขนาดหลุมอุกกาบาตที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่า 930 กิโลเมตร ซึ่งจากเงื่อนไขดังกล่าว ผลการศึกษาสามารถประเมินค่า a และค่า b มีค่า 3.97 และ 0.0201±0.0003 ตามลำดับ และหากประเมินในเชิงพื้นที่พบว่าด้านใกล้มีค่าสูงกว่าด้านไกล ในชุดข้อมูลขนาดหลุมอุกกาบาตที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางไม่เกิน 140 กิโลเมตร และค่า a และค่า b มีค่า 2.39 และ 0.00246±0.0003 ตามลำดับ และหากประเมินในเชิงพื้นที่พบว่าด้านไกลมีค่าสูงกว่าด้านใกล้ ในชุดข้อมูลเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่า 140 กิโลเมตร แต่ไม่เกิน 930 กิโลเมตร นอกจากนี้ผลการประเมินพบว่าในชุดข้อมูลขนาดหลุมอุกกาบาตที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางไม่เกิน 140 กิโลเมตร มีขนาดอุกกาบาตใหญ่สุดที่สามารถเกิดขึ้นได้ ด้านไกลมีขนาดหลุมอุกกาบาตใหญ่กว่าด้านใกล้ ในขณะที่เวลาการเกิดเฉลี่ยด้านไกลมีเวลาการเกิดเฉลี่ยสั้นกว่าด้านใกล้ และโอกาสในการเกิดพบว่าด้านไกลมีโอกาสในการเกิดสูงกว่าด้านใกล้ แต่ในชุดข้อมูลเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่า 140 กิโลเมตร แต่ไม่เกิน 930 กิโลเมตรพบว่าขนาดอุกกาบาตใหญ่สุดที่สามารถเกิดขึ้นได้ ด้านใกล้มีขนาดหลุมอุกกาบาตใหญ่กว่าด้านไกล ในขณะที่เวลาการเกิดเฉลี่ยด้านใกล้มีเวลาการเกิดเฉลี่ยสั้นกว่าด้านไกล และโอกาสในการเกิดพบว่าด้านใกล้มีโอกาสในการเกิดสูงกว่าด้านไกล ซึ่งขนาดที่เกิดแตกต่างกันของหลุมอุกกาบาตบนดวงจันทร์มีผลมาจากความแตกต่างของชั้นเปลือก (crust) ของด้านใกล้และด้านไกลของดวงจันทร์