ความเป็นไปได้ในการใช้โอโซนบำบัดน้ำเสียจากอาคารมหามกุฏ

Abstract

งานวิจัยนี้เป็นการศึกษาความเป็นไปได้ในการใช้โอโซนบำบัดน้ำเสียจากอาคารมหามกุฎ ปัจจุบันระบบบำบัดน้ำเสียของอาคารมหามกุฎ คือ ระบบตะกอนเร่ง (Activated sludge; AS) ที่มีการเติมอากาศตลอด 24 ชั่วโมง ต้นทุนในการบำบัดน้ำเสียให้น้ำที่ผ่านการบำบัดมีค่าอยู่ตามเกณฑ์มาตรฐานน้ำทิ้งชุมชนและซ่อมบำรุงจึงสูงมาก น้ำเสียจากอาคารมหามกุฎแตกต่างจากน้ำเสียชุมชนทั่วไปที่พบธาตุ เช่น Zn, Ba, Cu และ Pb เท่ากับ 0.31, 0 .1 3 ,0 .0 2 และ 0.01 มก.ล. ตามลำดับ ซึ่งสอดคล้องกับข้อมูลการใช้สารเคมีภายในอาคาร และจากการเติมโอโซนลงในน้ำเสียจากบ่อสุดท้าย (Final tank) พบว่า โอโซนอิ่มตัวภายใน 60 นาที เมื่อหยุดเติมโอโซน ความเข้มข้นของโอโซนในน้ำเสียลดลงเป็น 0 มก.ล. ใน 60 นาทีเช่นกัน ความเข้มข้นโอโซนกับค่าออกซิเจนละลาย (Dissolved Oxygen; DO) มีความสัมพันธ์กันโดยตรง ที่อัตราส่วนปริมาตรน้ำเสียอิ่มตัวด้วยโอโซนกับน้ำเสียจากบ่อเติมอากาศ 1:1, 1:2, 1:3 แ ล ะ 1 :4 โดยปริมาตร พบว่า หลังทำการผสม ทิ้งไว้ 60 นาที น้ำเสียมีค่า DO เท่ากับ 5.02±0.10, 4.75±0.13, 4.70±0.31 และ 4.50±0.10 มก.ล. ตามลำดับ ซึ่งใกล้เคียงกับค่า DO ของน้ำเสียที่ได้รับการเติมอากาศตลอดเวลา (4.26±1.02 มก.ล.) การเติมโอโซนอย่างต่อเนื่องเป็นเวลา 20 นาที แล้วผสมกับน้ำเสียด้วยอัตราส่วน 1:1 โดยปริมาตร ทำให้น้ำเสีย มีค่า DO เท่ากับ 7.15 มก.ล. ซึ่งจะลดลงเหลือ 4.67 มก.ล. เมื่อเวลาผ่านไป 3 ชั่วโมง ดังนั้น การเติมโอโซนเพียง 20 นาที จึงเพียงพอต่อการเจริญเติบโตของแบคทีเรีย การควบคุมอุณหภูมิน้ำเสียที่ 30 °C จะช่วยให้มีค่า DO 5.62 มก.ล. และยังคงเพียงพอต่อความต้องการของจุลินทรีย์อย่างน้อย 3 ชั่วโมง การผสมน้ำเสียที่มีโอโซนกับน้ำเสียด้วยอัตราส่วน 1:8 โดยปริมาตร และควบคุมอุณหภูมิที่ 30 °C เมื่อเวลาผ่านไป 3 ชั่วโมง สามารถลดค่า COD ลงได้ 43% ความเข้มข้นของโอโซนคงเหลือเท่ากับ 0.02 มก.ล. และมีค่า DO เท่ากับ 3.68 มก.ล. แบคทีเรียเพิ่มขึ้นจาก 7.45x10⁴ เป็น 8.13x10⁵ CFU ดังนั้นการใช้โอโซนแทนการเติมอากาศจึงเป็นอีกหนึ่งทางเลือกในการเดินระบบบำบัดน้ำเสียแบบตะกอนเร่ง