ปัญหากฎหมายเกี่ยวกับการเช่าช่วง

Abstract

การเช่าช่วงถือเป็นสัญญาเช่าทรัพย์อย่างหนี่งที่เป็นบุคคลสิทธิ์ เกิดขึ้นจากการก่อนิติสัมพันธ์ ระหว่างผู้ให้เช่าช่วง(ผู้เช่า) กับ ผู้เช่าช่วง สามารถนำไปให้เช่าช่วงได้หลายทอดและเป็นการเช่าช่วง โดยชอบเมื่อได้รับความยินยอมจากผู้ให้เช่า เป็นสัญญาซึ่งกฎหมายบัญญัติให้ผู้เช่าช่วงโดยชอบต้องรับผิด โดยตรงต่อผู้ให้เช่าตามสัญญาเช่าเดิมทั้งที่มิได้มีนิติสัมพันธ์ใด ๆ ต่อกัน จากการวิจัยนี้พบว่า ประมวล กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ไม่ได้กำหนดขอบเขตของความรับผิดระหว่างผู้ให้เช่ากับผู้เช่าช่วงไว้ อีกทั้งไม่ได้ กำหนดแบบและวิธีการให้ความยินยอมไว้ จึงต้องนำหลักกฎหมายทั่วไปในเรื่องความยินยอม (Volenti non fit Injuria) มาใช้ในเรื่องเช่าช่วงด้วย ซึ่งได้กำหนดว่าความยินยอมสามารถกระทำได้โดย วาจาและลายลักษณ์อักษร และสามารถให้ก่อน ขณะ และหลังทำสัญญาเช่าช่วงก็ได้ อันมีผลให้ผู้เช่าช่วง ต้องรับผิดโดยตรงต่อผู้ให้เช่าตามสัญญาเช่าช่วง ซึ่งผู้เช่าช่วงสามารถจำกัดความรับผิดของตนต่อผู้ให้เช่าได้ นอกจากนี้ยังพบว่าสิทธิการเช่าช่วงสามารถนำไปเป็นหลักประกันการชำระหนี้ได้อีกด้วย ผู้วิจัยเห็นว่า ปัญหากฎหมายต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับความยินยอมและความรับผิดของผู้เช่าช่วง ที่ต้องรับผิดโดยตรงต่อผู้ให้เช่านี้ เป็นเพราะบทบัญญัติตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มิได้บัญญัติความสัมพันธ์ระหว่างผู้ให้เช่ากับผู้เช่าช่วง รวมทั้งขอบเขตของความยินยอมและความรับผิดของผู้เช่าช่วงไว้ชัดเจน จึงทำให้เกิดปัญหาในทางกฎหมายขึ้น อีกทั้งในปัจจุบันแนวความคิดในการทำสัญญาเช่าได้ เปลี่ยนแปลงไปตามสภาพเศรษฐกิจและสังคม อันทำให้สัญญาเช่าช่วงต้องเปลี่ยนแปลงตามไปด้วยโดยมุ่ง เน้นหาประโยชน์ในทางทรัพย์สินและการค้า ดังนั้น บทบัญญัติของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์จึงมี ลักษณะที่ไม่เอื้ออำนวยต่อการพัฒนาเศรษฐกิจ จึงเห็นควรแก้ไขประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ในเรื่อง การเช่าช่วงโดยบัญญัติความสัมพันธ์ระหว่างผู้ให้เช่ากับผู้เช่าช่วงให้ชัดเจน รวมทั้งควรบัญญัติกฎหมาย เพื่อให้สภาพของสัญญาเช่าช่วงมีความสอดคล้องกับสภาพเศรษฐกิจและสังคมในปัจจุบัน อันจะเป็นหนทาง หนึ่งที่ช่วยแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจของประเทศได้