การประเมินปัจจัยเสี่ยงที่มีผลต่อความล้า : กรณีศึกษาโรงงานผลิตรีเลย์

Abstract

ในปัจจุบันการนำเทคโนโลยีเครื่องจักรต่าง ๆ เข้ามาช่วยในการผลิตเป็นสิ่งที่พบได้ทั่วไป แต่ในบางอุตสาหกรรมยังคงใช้แรงงานเป็นหลักในการทำงานดังเช่นในโรงงานผลิตรีเลย์ ซึ่งงานที่ทำก็มีรอบการทำงานเพียงช่วงสั้น ๆ และบ่อยครั้งที่พบว่าพนักงานมีอาการปวดเมื่อย จนกระทั่งเกิดความล้าขึ้น จากการทดลองส่งแบบสำรวจสุขภาพพนักงานไปยังโรงงานผลิตรีเลย์แห่งหนึ่งในจังหวัดปทุมธานีพบว่ากว่าร้อยละ 90 ของพนักงานที่ตอบแบบสอบถามมีปัญหาอาการปวดเมื่อยของกล้ามเนื้อ หลังจากการใช้แบบสอบถามเพื่อสำรวจสุขภาพแล้ว จึงสัมภาษณ์พนักงานและพบว่าพนักงานมีค่าดัชนีความผิดปกติแตกต่างกัน ดังนั้นการศึกษาในครั้งนี้จึงได้จัดทำขึ้น โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงปัจจัย และลำดับความสำคัญของปัจจัยที่มีผลต่อระดับความล้าจากงานซ้ำซากในสายงานประกอบผลิตภัณฑ์รีเลย์ของพนักงาน 4 กลุ่ม แยกตามระดับดัชนีความผิดปกติ กำหนดตัวแปรในการทดลอง ได้แก่ งานท่าทางการทำงาน ผลผลิต ระยะเวลาทำงานต่อรอบ อายุ อายุงานในตำแหน่ง อายุงานรวม ส่วนสูง น้ำหนัก ขนาดข้อมือ อาการป่วยที่มีอยู่เดิม จำนวนชั่วโมงนอนพักผ่อนและวิธีกำหนดความเร็วในการทำงาน คัดเลือกผู้ถูกทดสอบเป็นพนักงานเพศหญิงซึ่งทำงานในสายงานประกอบผลิตภัณฑ์รีเลย์ จัดแบ่งพนักงานออกเป็นกลุ่มควบคุม กลุ่มที่มีดัชนีความผิดปกติต่ำ ปานกลา งและสูงตามลำดับ โดยมีเครื่องมือที่ใช้ในการทดลอง ได้แก่ เครื่องมือวัดค่าความล้าทางสายตา เครื่องมือวัดค่าระยะเวลาตอบสนอง เครื่องมือวัดค่าเฉลี่ยคลื่นไฟฟ้าของกล้ามเนื้อ จากผลการวิจัยพบว่าสามารถแบ่งออกได้เป็น 4 ปัจจัยคือลักษณะงาน ขนาดสัดส่วนร่างกายอายุประสบการณ์ในการทำงาน และผลผลิต จากการประเมินปัจจัยเสี่ยงที่มีผลต่อความเข้าด้วยการประยุกต์ใช้ทฤษฎีของฟัซซีเซต พบว่าปัจจัยของลักษณะงานมีผลต่อความล้ามากที่สุด รองลงมาได้แก่ ปัจจัยของ ผลผลิต, ขนาดสัดส่วนร่างกาย และอายุ – ประสบการณ์ในการทำงานตามลำดับ ดังนั้นเพื่อลดความล้าลงไปอีก จึงควรที่จะได้ศึกษาต่อไปลึกลงไปในรายละเอียดของความแตกต่างในงาน