การใช้ยาเฮปารินด้วยวิธีเวทเบสเฮปารินนอมอแกรมเปรียบเทียบกับการใช้ยาด้วยวิธีมาตรฐาน โดยอาศัยระดับของซีรัมเอพีทีทีในผู้ป่วยของหอผู้ป่วยหนักโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์

Abstract

เพื่อเปรียบเทียบประสิทธิภาพของการบริหารยาเฮปารินในผู้ป่วยชาวไทยด้วยวิธีเวทเบสนอมอแกรม ซึ่งคำนวณปริมาณยาตามน้ำหนักตัวของผู้ป่วยกับวิธีมาตรฐานเดิมในผู้ป่วยของหอผู้ป่วยหนักโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ แต่เนื่องจากประสิทธิภาพของยาเฮปารินขึ้นกับประเภทและปริมาณโปรตีนหลายชนิดในร่างกาย ส่งผลให้เกิดความแตกต่างในประสิทธิภาพของยาระหว่างเชื้อชาติที่แตกต่างกันได้ตลอดจนในอดีตที่ผ่านมายังไม่มีการศึกษาถึงประสิทธิภาพของการบริหารยาเฮปารินด้วยวิธีเวทเบสนอมอแกรมในคนไทย การศึกษานี้จึงถูกกำหนดขึ้นเพื่อศึกษาว่าการบริหารยานี้ด้วยวิธีเวทเบสนอมอแกรมในคนไทย จะดีกว่าวิธีมาตรฐานเดิมที่ปฏิบัติกันมานานแล้วหรือไม่ ผู้ป่วยในหอผู้ป่วยหนักโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์จำนวน 69 คน ซึ่งมีข้อบ่งชี้ในการรักษาด้วยยาเฮปาริน ในช่วงระหว่าง 1 พฤศจิกายน 2541 ถึง 15 มีนาคม 2542 ได้รับการสุ่มเลือกเข้ารับการศึกษาแบบ Randomized, controlled trial โดยแบ่งเป็นกลุ่มที่ได้ยาด้วยวิธีมาตรฐานกับกลุ่มที่ได้ยาด้วยวิธีเวทเบสนอมอแกรม ในจำนวนนี้ 34 คนได้รับยาด้วยวิธีมาตรฐานและ 35 คนได้ยาด้วยวิธีเวทเบสนอมอแกรม ผู้ป่วยทุกรายจะได้รับการปรับขนาดของยาเฮปารินตามผลของซีรัมเอพีทีทีซึ่งทำการตรวจหาทุก 6 ชั่วโมง ประสิทธิภาพของยาที่ได้ระดับรักษาพิจารณาจากค่าของซีรัมพีทีทีที่อยู่ระหว่าง 1.5-2.5 เท่าของค่าควบคุม ผลของการวิจัยพบว่าการให้ยาด้วยวิธีเวทเบสนอมอแกรมมีประสิทธิภาพในการมีซีรัมเอพีทีทีที่ระดับรักษา มากกว่าวิธีมาตรฐานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติตั้งแต่ชั่วโมงที่ 12, 18 และ 24 หลังการให้ยาเฮปาริน โดยมีสัดส่วนของการมีซีรัมเอพีทีทีที่ระดับรักษาเท่ากับ 45.5% ต่อ 15.2% ณ ชั่วโมงที่ 12 (p = 0.007), 48.6% ต่อ 18.2% ณ ชั่วโมงที่ 18 (p = 0.008)และ 48.6%ต่อ 25.0% ณ ชั่วโมงที่ 24 (p = 0.046)