Effects of aloe vera (Linn.) on vascular changes in burn model in rats

Abstract

ว่านหางจระเข้ได้รู้จักกันอย่างแพร่หลายสำหรับใช้เป็นยารักษามาตั้งแต่อดีต โดยเฉพาะคุณสมบัติของว่านต่อการต้านการอักเสบและการสมานแผล จุดประสงค์ของการศึกษาครั้งนี้เพื่อศึกษาผลของว่านหางจระเข้ต่อการสมานแผลและการตอบสนองของหลอดเลือดในหนู หลังจากการเป็นแผลไหม้ที่ 7 และ 14 วัน การทดลองใช้เทคนิค Dorsal skinfold chamber ร่วมกับกล้องจุลทรรศน์ฟลูออเรสเซนต์ ผลการทดลองหนูที่เป็นแผลไหม้ที่ 7 วัน จะมีค่าเปอร์เซ็นต์การสมานแผล, การเปลี่ยนแปลงเส้นผ่าศูนย์กลางของหลอคเลือดแดงรองลำดับ ที่ 2 และ 3 และความซึมซ่านผ่านได้ของหลอดเลือดดำฝอย ซึ่งค่าเหล่านี้แตกต่างจากกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) กลุ่มควบคุม เท่ากับ 100 ตารางมิลลิเมตร, เส้นผ่าศูนย์กลางของหลอดเลือดแดงรองลำดับที่2และ3 เท่ากับ 77.40±2.82, 66.47±2.18 ไมครอน, ความซึมซ่านผ่านไข้ของ หลอดเลือดดำฝอย เท่ากับ 0, กลุ่มแผลไหม้เปอร์เซ็นต์การสมานแผลเท่ากับ 20.49±2.53 ตารางมิลลิเมตร, เส้นผ่าศูนย์กลางของหลอดเลือดแดงรองลำดับ ที่2และ3 เท่ากับ 129.35±15.62 และ 105.47±4.2 ไมครอนและความซึมซ่านผ่านได้ของหลอดเลือดดำฝอยเท่ากับ 1.06) ส่วนในกลุ่มแผลไหม้ที่ได้รับสารละลายน้ำเกลือพบว่าเปอร์เซ็นต์การสมานแผลไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญกับกลุ่มแผลไหม้ เส้นผ่าศูนย์กลางของหลอดเลือดแดงรองลำดับ 2 ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญกับกลุ่มควบคุม การเปลี่ยนแปลงของหลอดเลือดแดงรองลำดับ 3 แตกต่างจากกลุ่มควบคุมและกลุ่มแผลไหม้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) ความซึมชาบผ่านได้ของหลอดเลือดดำฝอยแตกต่างจากกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) (กลุ่มแผลไหม้ที่ได้รับสารละลายน้ำเกลือมีเปอร์เซ็นต์การสมานแผลเท่ากับ 26.15±2.94 ตารางมิลลิเมตร, เส้นผ่าศูนย์กลางของหลอดเลือดแดงรองลำดับที่2 และ3 เท่ากับ 90.84±4.84 และ 85.80±3.19, ไมครอน ความซึมซ่านผ่านได้ของหลอดเลือดดำฝอยเท่ากับ 0.52) หนูกลุ่มแผลไหม้ที่ได้รับว่านหางจระเข้ พบว่าเปอร์เซ็นต์การสมานแผลแตกต่างจากกลุ่มควบคุม กลุ่มแผลไหม้และกลุ่มแผลไหม้ที่ได้รับสารละลายน้ำเกลืออย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) การเปลี่ยนแปลงของหลอดเลือดแดงรองลำดับ 2 และ 3 ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญกับกลุ่มควบคุมแต่จะแตกต่างจากกลุ่มแผลไหม้และกลุ่มแผลไหม้ที่ได้รับสารละลายน้ำเกลืออย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) ความซึมซ่านผ่านได้ของหลอดเลือดดำฝอยแตกต่างจากกลุ่มควบคุม แตกต่างกับกลุ่มแผลไหม้ที่ได้รับสารละลายน้ำเกลือและกลุ่มแผลไหม้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) (กลุ่มแผลไหม้ที่ได้รับว่านหางจระเข้มีเปอร์เซ็นต์การสมานแผล!ท่ากับ 53.45±3.24 ตารางมิลลิเมตร, เส้นผ่าศูนย์กลางของหลอดเลือดแดงรองลำดับที่2และ3 เท่ากับ 68.78±3.28 และ 56.58±2.79 ไมครอน และความซึมซ่านผ่านได้ของหลอดเลือดดำฝอย เท่ากับ 0.24) หนูกลุ่มแผลไหม้ที่ได้รับว่านหางจระเข้มาแล้ว 14 วัน หนูกลุ่มแผลไหม้ที่ได้รับว่านหางจระเข้เท่านั้นพบว่าเปอร์เซ็นต์การสมานแผล การเปลี่ยนแปลงเส้นผ่าศูนย์กลางของหลอดเลือดแดงรองลำดับ 2 และ 3 และความซึมซาบผ่านได้ของหลอดเลือดดำฝอยไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญกับกลุ่มควบคุม ผลการทดลองยังพบว่า การเกาะติดของเม็ดเลือดขาวบนเอ็นโดธีเลียมของหลอดเลือดฝอยในวันที่ 7 หลังเกิดแผลไฟไหม้พบว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างหนูกลุ่มที่มีแผลไหม้ หนูกลุ่มที่มีแผลไหม้แล้วได้รับสารละลายน้ำเกลือ และหนูกลุ่มที่มีแผลไหม้แล้วได้รับว่านหางจระเข้ แต่ทั้ง 3 กลุ่ม มีความแตกต่างจากหนูกลุ่มควบคุม ในหนูกลุ่มที่มีแผลไหม้ที่ได้รับว่านหางจระเข้ในวันที่ 14 เท่านั้น มีการลดลงของการเกาะติดของเม็ดเลือดขาวบนเอ็นโดธีเลียมของหลอดเลือดดำฝอย การศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าการให้ว่านหางจระเข้สามารถยับยั้งขบวนการการอักเสบซึ่งรวมไปถึงสามารถลดการเปลี่ยนแปลงขนาดของ หลอดเลือด ลดการเพิ่มขึ้นของความซึมซ่านผ่านได้ของหลอดเลือดดำฝอย และลดการเกาะติดของเม็ดเลือดขาวบนเอ็นโดธีเลียม ยิ่งไปกว่านั้นว่านหาง จระเข้สามารถเร่งการสมานแผลได้