การประเมินความคงตัว การปลดปล่อยแบบนอกกายและแนวโน้มในการก่อให้เกิดการระคายของไมนอกซิดิลนิโอโซม

Abstract

การศึกษานี้สามารถเตรียมไมนอกซิดิลนิโอโซมจากสารลดแรงตึงผิวกลุ่มซอบิเทนเอสเทอร์ (สแปน 40, สแปน60) และโพลิออกซิเอทธิลีนแอลคิลอีเทอร์ (บริจ 52, บริจ 76) โดยมีคอเลสเทอรอลและโซลูแลน ซี 24 เป็นส่วนประกอบด้วยวิธีใช้คลื่นเสียงความถี่สูง การศึกษาคุณลักษณะของการเกิดไมนอกซิดิลนิโอโซมทำโดยศึกษาความสามารถในการเก็บกักไมนอกซิดิลในเวซิเคิลและการเกิดโครงสร้างมอลติสครอสภายใต้กล้องจุลทรรศน์ชนิดใช้แสงโพลาไรส์ การทดลองนี้ได้ศึกษาความคงตัวทางกายภาพ, ความคงตัวทางเคมี, การปลดปล่อยยาแบบนอกกาย, ความสามารถในการป้องกันไมนอกซิดิลจากการสลายตัวโดยมีแสงสว่างเป็นตัวเร่งและโอกาสในการก่อให้เกิดความระคายเคืองของไมนอกซิดิลนิโอโซม ผลการศึกษาแสดงว่าการเก็บกักยาขึ้นอยู่กับความยาวของสายแอลคิลของสารลดแรงตึงผิวชนิดไม่มีประจุ ในสารลดแรงตึงผิวกลุ่มเดียวกันพบว่า สารที่มีสายแอลคิลที่ยาวกว่า (สแปน 60, บริจ 76) จะเก็บกักยาได้มากกว่าสารที่มีสายแอลคิลที่สั้นกว่า (สแปน 40, บริจ 52) ไมนอกซิดิลนิโอโซมมีความคงตัวทั้งทางกายภาพและทางเคมีเป็นเวลา 3 เดือน เมื่อเก็บไว้ที่อุณหภูมิห้องและเก็บโดยป้องกันแสง อัตราการปลดปล่อยไมนอกซิดิลจากเวซิเคิลขึ้นอยู่กับสารลดแรงตึงผิวที่ใช้ในตำรับซึ่งโดยทั่วไปจะมีอัตราการปลดปล่อยช้ากว่าสารละลายไมนอกซิดิล เมื่อทำการทดลองภายใต้ภาวะที่ได้รับแสงอัลตราไวโอเลต ทุกสูตรตำรับของนิโอโซมแสดงถึงความสามารถในการเพิ่มความคงตัวของไมนอกซิดิลซึ่งเป็นสารที่ไวต่อแสงเมื่อเปรียบเทียบกับความคงตัวของตัวยาอิสระในน้ำเมื่อทดสอบโดยศึกษาจากการแตกตัวของเม็ดเลือดแดงพบว่า สูตรตำรับไมนอกซิดิลนิโอโซม มีแนวโน้มที่จะทำให้เกิดการระคายเคืองน้อยกว่าไมนอกซิดิลในรูปของสารละลายในตัวทำละลายที่ใช้อยู่ในผลิตภัณฑ์ที่มีจำหน่ายทางการค้า ผลการศึกษาทั้งหมดเพียงพอที่จะสนับสนุนให้ทำการศึกษาไมนอกซิดิลนิโอโซมในสัตว์ทดลองและทางคลินิกต่อไป