ผลของสำนึกทางด้านจำนวน และตัวแปรคัดสรร ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน วิชาคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น กรุงเทพมหานคร

Abstract

การวิจัยนี้วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาสำนึกทางด้านจำนวน ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 กรุงเทหมหานคร และวิเคราะห์หารูปแบบของความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของสำนึกทางด้านจำนวน และตัวแปร คัดสรร ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ โดยนำผลที่ได้จากการศึกษาดังกล่าวมาประกอบการพิจารณา ในการนำเสนอโปรแกรมสำนึกทางด้านจำนวน การดำเนินการวิจัย แบ่งออกเป็นสองระยะ คือ ระยะที 1 เป็นการศึกษาสำนึกทางด้านจำนวนของนักเรียนและวิเคราะห์หารูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุ ของสำนักทางด้านจำนวน และตัวแปรคัดสรรที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ โดยใช้การวิเคราะห์เส้นทาง (Path Analysis) และในระยะที่ 2 เน้นการศึกษาประสิทธิผลของโปรแกรมสำนึก ทางด้านจำนวน ผลการวิจัยระยะที่ 1 พบว่า นักเรียนมีค่าเฉลี่ยของคะแนนสำนึกทางด้านจำนวน เท่ากับ 27.22 จากคะแนนเต็ม 60 คะแนน และเมื่อทำการวิเคราะห์หารูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุฯ พบว่า ตัวแปรที่ส่งผลทางตรงสูงสุดต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์ (ด้านความรู้และทักษะ) คือ ความสามารถ ในการแก้ปัญหาคณิตศาสตร์ รองลงมาคือ ความรู้พื้นฐานเดิม และสำนึกทางด้านจำนวน ตามลำดับ ส่วนตัวแปรที่ส่งผลทางตรงสูงสุดต่อสำนึกทางด้านจำนวนคือ ความสามารถในการแก้ปัญหาคคณิตศาสตร์ รองลงมาคือ ความรู้พื้นฐานเดิม ผลการวิจัยในระยะที่ 2 จากผลของการทดลองให้โปรแกรม พบว่า เมื่อกำหนดให้ตัวแปร ความสามารถในการแก้ปัญหา และ/หรือความรู้พื้นฐานเดิม เน้นตัวแปรร่วม พบว่า นักเรียนกลุ่มที่ได้รับการสอนและฝึกจากโปรแกรมสำนึกทางด้านจำนวน มีคะแนนเฉลี่ยของสำนึกทางด้านจำนวน และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาคณิตศาสตร์สูงกว่ากลุ่มที่ไม่ได้รับการสอนและฝึกจากโปรแกรมสำนึกทางด้านจำนวนอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05