การใช้วัสดุกลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์อุดช่องรากฟันกราม และลักษณะทางจุลกายวิภาคของการยึดเกาะของเนื้อเยื่อเหงือก บนวัสดุกลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์

Abstract

วัสดุกลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ เป็นวัสดุที่มีปฏิกิริยาต่อเนื้อเยื่อของร่างกายน้อย สามารถใช้บูรณะฟันบริเวณที่อยู่ชิดขอบเหงือกได้โดยไม่ทำให้เหงือกอักเสบ ในงานวิจัยนี้เป็นการศึกษาปฏิกิริยาของอวัยวะปริทันต์ที่มีต่อวัสดุกลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ที่ใช้ในการบูรณะรากฟัน และช่องรากฟันที่มีโรคปริทันต์ โดยการวิจัยแบ่งเป็น 2 ตอนการวิจัยตอนที่ 1 เป็นการศึกษาผลทางคลินิกของการใช้วัสดุกลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ อุดช่องรากฟันกราม ระดับที่ 2 และระดับที่ 3 โดยศึกษาในฟันกรามจำนวน 5 ซี่ ก่อนการผ่าตัดเพื่ออุดช่องรากฟัน ฟันเหล่านี้ได้รับการขูดหินน้ำลายและเกลารากฟัน วัดดัชนีคราบจุลินทรีย์ ดัชนีเหงือกอักเสบ ระดับขอบเหงือก และร่องลึกปริทันต์ การผ่าตัดทำโดยเปิดแผ่นเหงือก เกลารากฟัน กำจัดคราบหินน้ำลายและเนื้อเยื่อที่ไม่ต้องการในบริเวณช่องรากฟันกราม จากนั้นอุดปิดช่องรากฟันกรามด้วยวัสดุกลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ และแต่งให้วัสดุเรียบกลืนไปกับขอบกระดูกและผิวรากฟัน แล้วจึงเย็บปิดแผล เมื่อครบเวลา 8 สัปดาห์ วัดดัชนีคราบจุลินทรีย์ ดัชนีเหงือกอักเสบ ระดับขอบเหงือก และ ร่องลึกปริทันต์อีกครั้ง เมื่อนำค่าดังกล่าวนี้เปรียบเทียบก่อนและหลังการผ่าดัด โดยใช้การทดสอบแบบ McNemar ที่ระดับความเชื่อมั่น 95%

พบว่า ไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติ จากภาพถ่ายรังสีพบลักษณะเงาโปร่งรังสีของการละลาย ของกระดูกในบริเวณใต้วัสดุกลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ และเมื่อเปิดแผ่นเหงือกออกดูพบการละลายของกระดูกในบริเวณที่อยู่ชิดกับวัสดุกลาสไอโอโนฒอร์ซีเมนต์การวิจัยตอนที่ 2 เป็นการศึกษาลักษณะทางจุลกายวิภาคของเนื้อเยื่อเหงือก บริเวณที่สัมผัสกับวัสดุกลาสไอ โอโนเมอร์ซีเมนต์ โดยศึกษาในฟันที่จะถอนจำนวน 4 ซี่ แบ่งฟันเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม ฟันทั้ง 2 กลุ่มได้รับการผ่าตัดเปิดแผ่นเหงือก ทำความสะอาดรากฟันและกำจัดเนื้อเยื่อที่ไม่ต้องการ ในฟันกลุ่มทดลองได้กรอผิวรากฟัน และอุดปิดด้วยวัสดุกลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ในตำแหน่งที่ชิดขอบกระดูก แต่งวัสดุอุดให้เรียบตามลักษณะผิวรากฟันเดิม ส่วนในฟันกลุ่มควบคุม ได้กรอเป็นร่องชิดกับขอบกระดูก แล้วจึงเย็บปิดแผล เมื่อครบเวลา 8 สัปดาห์ ถอนฟันออกมาโดยให้มีเนื้อเหงือกติดออกมาบางส่วน เมื่อนำมาศึกษาทางจุลกายวิภาค พบว่าในฟันกลุ่มควบคุม มีการละลายของ กระดูกตํ่ากว่าระดับเดิม และพบเยื่อบุผิวเชื่อมต่อปกคลุมพอดีบริเวณรอยที่กรอไว้ โดยระหว่างเยื่อบุผิวเชื่อมต่อและขอบกระดูก เป็นเนื้อเยื่อยึดต่อ ส่วนในฟันกลุ่มทดลอง พบการละลายของกระดูกเช่นกัน และพบเยื่อบุผิวเชื่อมต่องอกยาวเลย บริเวณที่เป็นวัสดุกลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์