สัดส่วนร่างกายและความสามารถในการทำงานโดยใช้แรงของคนงานชายที่ทำงานกสิกรรมในจังหวัดขอนแก่น

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อสร้างสมการที่ใช้กะประมาณค่าอัตราการใช้ออกซิเจนสูงสุดของกสิกรชายในตังหวัดขอนแก่น โดยใช้อายุ อัตราการเต้นของหัวใจ ณ ระดับความหนักของงานหนึ่งๆ และตัวแปรอิสระอื่นๆ ที่มีนัยสำคัญ 0.05 และเพื่อเปรียบเทียบค่าความสามารถสูงสุดในการทำงานโดยใช้แรงกำลังสถิตของกล้ามเนื้อหลัง แขน ขา ไหล่ และส่วนต่างๆ ของกสิกรชายที่มีช่องระหว่าง 20-24, 25-29, 30-34-, 35-39 และ 40-49 ปี พร้อมทั้งวัดสัดส่วนร่างกาย 42 สัดส่วน ผลการวิจัยพบว่าความสามารถสูงสุดในการทำงานโดยใช้แรงของกสิกรชายกลุ่มดังกล่าวจะมีค่า สูงสุดเมื่ออายุระหว่าง 20 ถึง 29 ปี และเริ่มลดลงเมื่ออายุมากขึ้น ส่งสอดคล้องกับผลงานวิจัยต่างประเทศ ส่วนสมการณ์สร้างขึ้นเพื่อกะประมาณค่าอัตราการใช้ออกเจนซีเจนสูงสุด พบว่ามีค่าความเคลื่อนคลาดมาตรฐาน ของค่ากะประมาณ ค่าผลบวกกำลังสองของความเคลื่อนคลาด และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เท่ากับ 9.38% , 7.44 และ 0.90 ตามลำดับ จากการทดสอบสมการโดยใช้ความสามารถในการใช้ออกซีเจนสูงสุดของกลุ่ม กสิกรชายอีกกลุ่มหนึ่ง พบว่าผลบวกกำลังสองของความเคลื่อนคลาดเป็น 1.47 สำหรับสมการที่ใช้กะประมาณ ค่าอัตราการใช้ออกซีเจน์ โดยมีปริมาตรของลมหายใจออกต่อนาที อัตราการเต้นของหัวใจ ณ ระดับ ความหนักของงานหนึ่งๆ และอาจเป็นตัวแปรอิสระพบว่ามีค่าความเคลื่อนคลาดมาตรฐานของค่ากะประมาณ ค่าผลบวกกำลังสองของความเคลื่อนคลาด และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เท่ากับ 3.07% 1 4.41 และ 0.95 ตามลำดับ จากการทดสอบสมการโดยใช้อัตราการใช้ออกซิเจนของกลุ่มกสิกรชายอีกกลุ่มหนึ่งพบว่าผลบวก กำลังสองของความเคลื่อนคลาดเป็น 1.85 ผลการวิจัยด้านสัดส่วนร่างกายทั้ง 42 สัดส่วน พบว่ามีค่าส่วนเสี่ยงเบนมาตรฐานอยู่ระหว่าง 0.5 ถึง 7.7 เซนติเมตร ด้านกำลังสถิตของกล้ามเนื้อหลัง ขา ไหล่ และส่วนต่างๆ ในแต่ละช่วงอายไม่มีความแตกต่างกัน แต่กำลังสถิติของกล้ามเนื้อแขนของกสิกรชายที่มีอายุระหว่าง 35-39 ปี จะมากกว่ากลุ่มที่มีอายุระหว่าง 20-24 และ 40-49 ปี อย่างนัยสำคัญ 0.05 เนื่องจากกสิกรชายกลุ่มดังกล่าวมีอาชีพทำสวน ผัก ซึ่งต้องใช้กล้ามเนื้อแขนทำงานมากจึงมีผลกระทบต่อกำลังสถิติของกล้ามเนื้อแขนมากกว่ากลุ่มที่ทำไร่ทำนา