การเตรียมฟิล์มที่มีรูพรุนจากยางธรรมชาติผสมพอลิเมอร์ละลายน้ำ

Abstract

จุดมุ่งหมายของงานวิจัยนี้คือ การเตรียมแผ่นฟิล์มยางที่มีรูพรุนโดยการผสมพอลิเมอร์ที่ละลายนํ้าลงในนํ้ายางธรรมชาติในความเข้มข้นต่างๆ กันแล้วขึ้นรูปแผ่นฟิล์มยางตามกระบวนการ ผลิตถุงมือทั่วไป จากนั้นจึงทำการสกัดเอาพอลิเมอร์ออกด้วยน้ำร้อน ซึ่งในงานวิจัยนี้ใช้พอลิเมอร์ 3 ชนิด เพื่อทดลองเปรียบเทียบกันคือ พอลิเอทิลีนไกลคอล แป้ง และพอลิไวนิลแอลกอฮอล์ จากนั้นจึงทำการทดสอบสมบัติของแผ่นฟิล์มยางในด้าน ความแข็งแรงการทนต่อแรงดึง ความสามารถในการซึมผ่านของอากาศ และความสามารถในการสะท้อนนํ้า และตรวจสอบสภาพพื้นผิว ของแผ่นฟิล์มยางโดยการส่องด้วยกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนชนิดส่องกราด พบว่าแผ่นฟิล์มยางที่ขึ้นรูปจากนํ้ายางผสมพอลิเมอร์ความเข้มข้น 1-10% มีขนาดของช่องว่างระหว่างอนุภาคยางใหญ่ขึ้นและมีปริมาณ1ช่อง1ว,างระหว่างอนุภาคยางมากขึ้นกว่าแผ่น'ฟิล์มยางที่'ขึ้นรูปจากนํ้ายางที่ไม่ได้ผสมพอลิเมอร์ เมื่อทดสอบหาความสามารถให้อากาศซึมผ่านด้วยเครื่องทดสอบหาความสามารถให้อากาศซึมผ่านผ้า (air permeable tester for fabrics) ตามมาตรฐาน ASTM-D 737-96 พบว่า แผ่นฟิล์มยางที่ขึ้นรูปจากนํ้ายางและนํ้ายางผสมพอลิเมอร์ไม่สามารถให้อากาศซึมผ่านได้ เมื่อนำนํ้ายางผสมพอลิเมอร์มาเคลือบบนผ้าผ่าย พบว่านํ้ายางผสมพอลิเมอร์บางความเข้มข้นสามารถทำให้ผ้าผ้ายสะท้อนนํ้าแต่อากาศซึมผ่านได้ ซึ่งน้ำยางที่ใช้เคลือบผ้าเหล่านี้เป็นนํ้ายางผสมพอลิเอทิลีนไกลคอล 5%, 5ส่วน และ 10%, 10ส่วน นํ้ายางผสมแป้ง 5%, 5 ส่วน และนํ้ายางผสมพอลิไวนิลแอลกอฮอล์ 5% , 5 ส่วน จุ่มเคลือบผ้าเป็นเวลา 15 วินาที เมื่อทดสอบสมบัติด้านการสะท้อนน้ำ พบว่าแผ่นฟิล์มยางมีความสะท้อนนํ้าได้เทียบเท่าแผ่นฟิล์มยางที่ขึ้นรูปจากนํ้ายาง แผ่นฟิล์มยางที่ขึ้นรูปจากนํ้ายางผสมพอลิไวนิลแอลกอฮอล์มีความทนต่อแรงดึงสูงกว่าแผ่นฟิล์มยางขึ้นรูปจากนํ้ายางที่ไม่ได้เติมพอลิเมอร์ ส่วนแผ่นฟิล์มยางที่ขึ้นรูปจากนํ้ายางผสมพอลิเอทิลีนไกลคอลหรือแป้งจะมีความทนต่อแรงดึงตํ่ากว่า เล็กน้อย