การศึกษาเพื่อเป็นแนวทางในการพัฒนาการใช้ที่ดินเพื่ออยู่อาศัย ของเขตห้วยขวาง

Abstract

การศึกษานี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อเป็นแนวทางการพัฒนาการใช้ที่ดินเพื่ออยู่อาศัยของเขตห้วยขวาง จากปัจจัยพื้นฐานที่เขตห้วยขวางเป็นเขตขั้นในใกล้ใจกลางเมือง มีพื้นที่ชุมชนเมืองร้อยละ 51.46 ของพื้นที่เขตและมีพื้นที่ว่างผืนใหญ่อยู่ทางด้านตะวันออกของเขตซึ่งยังมิได้นำมาใช้ประโยชน์ และผลจากการพัฒนาการให้ที่ดินเป็นที่อยู่อาศัยอย่างรวดเร็ว ก่อให้เกิดปัญหาการใช้ที่ดินไม่คุ้มค่าและขยายตัวรุกเข้าสู่พื้นที่ว่างอย่างไม่มีระเบียบ ซึ่งมีผลก่อให้เกิดปัญหาต่อเนื่องหลายประการ ได้แก่ ปัญหาชุมชนแออัด ปัญหาการรักษาความปลอดภัย การจัดบริการสาธารณูปโภค และสภาพแวดล้อมเสื่อมลง ฉะนั้นจึงได้ศึกษาเพื่อกำหนดแนวทางในการพัฒนาการใช้ที่ดินของเขตห้วยขวางโดยการนำเทคนิค Potential Surface Analysis มาวิเคราะห์ศักยภาพของพื้นที่และประยุกต์แนวความคิดของทฤษฎีค่าเช่าของ David Ricardo มาประกอบพิจารณากำหนดแนวทางการพัฒนาการใช้ที่ดิน พ.ศ. 2544 จากการศึกษาโดยพิจารณาปัจจัยด้านถนนในปัจจุบันและถนนโครงการ สภาพการใช้ที่ดินปัจจุบันราคาที่ดิน และอุปสรรคของการพัฒนาคือ สภาพแนวคลองธรรมชาติและแนวทางรถไฟสายตะวันออกที่ผ่านพื้นที่ตอนล่างของเขต ทำให้ไม่สามารถพัฒนาการใช้ที่ดินใกล้เคียงได้อย่างคุ้มค่า และจากแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 6 และผังเมืองรวมกรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2544 จึงได้กำหนดแนวทางในการพัฒนาการใช้ที่ดินเพื่ออยู่อาศัย ดังนี้ - การใช้ที่ดินประเภทพาณิชยกรรม กำหนดให้พาณิชยกรรมอาคารสูงอยู่ริมถนนสายหลัก และให้พาณิชยกรรมทั่วไปกระจายอยู่ในย่านชุมชนทั่วไป - การใช้ที่ดินประเภทอยู่อาศัย กำหนดให้ที่อยู่อาศัยอาคารสูง (หนาแน่นสูง) อยู่ทางด้านตะวันตกของถนนรัชดาภิเษกที่อยู่อาศัยอาคารทั่วไป (หนาแน่นปานกลางและหนาแน่นน้อย) อยู่ทางด้านตะวันออกของถนนรัชดาภิเษก