รอยโรคไลเคนอยด์ในช่องปากและซีรัมแอนตินิวเคลียร์แอนติบอดีในผู้ป่วยไทย

Abstract

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความถี่ในการให้ผลบวก รูปแบบการติดสีเรืองแสงและระดับไตเตอร์ของซีรัมแอนตินิวเคลียร์แอนติบอดี ในกลุ่มผู้ป่วยไลเคนอยด์ในช่องปากสาเหตุจากยาและกลุ่มผู้ป่วยไคเคน แพลนัสในช่องปากในผู้ป่วยคนไทย เปรียบเทียบกับกลุ่มควบคุมที่มีสุขภาพแข็งแรงปกติ กลุ่มศึกษาประกอบด้วยกลุ่มผู้ป่วยไลเคนอยด์ในช่องหากสาเหตุจากยาจำนวน 20 ราย กลุ่มผู้ป่วยไลเคน แพลนัสในช่องปาก จำนวน 22 ราย และกลุ่มควบคุม จำนวน24 ราย ผู้ป่วยทุกรายมีการยืนยันการวินิจฉัยทางคลินิกและผลการตรวจทางจุลพยาธิวิทยาตรวจหาซีรัมแอนตินิวเคลียร์แอนติบอดีด้วยวิธีอิมมูโนฟลูออเรสเซ็นต์ทางอ้อม โดยใช้ HEp-2 cells เป็นซับสเตรท กำหนดเกณฑ์ไตเตอร์ระดับต่ำ (1:40-1:80) ระดับกลาง (1:160-1:320) และระดับสูง (>1:640) พบว่าผลบวกต่อซีรัมแอนตินิวเคลียร์แอนติบอดีในกลุ่มผู้ป่วยไลเคนอยด์ในช่องปากสาเหตุจากยา กลุ่มผู้ป่วยเลเคน แพลนัสในช่องปาก และกลุ่มควบคุม คือ ร้อยละ 70, 72.73 และ 25 ตามลำดับ โดยผู้ป่วยที่ให้ผลบวกต่อซีรัมแอนตินิวเคลียร์แอนติบอดีทั้งสองกลุ่มศึกษามีมากกว่าในกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญ (P<0.01) ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างผลบวกต่อซีรัมแอนตินิวเคลียร์แอนติบอดีระหว่ากลุ่มผู้ป่วยไลเคนอยด์ในช่องปากสาเหตุจากยา และกลุ่มผู้ป่วยไลเคน แพลนัสในช่องปาก (P>0.05) รูปแบบการติดสีเรืองแสงชนิดสเป็กเคิลและไตเตอร์ระดับต่ำพบมากที่สุดในผู้ป่วยทั้งสองกลุ่ม พบมากกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญ (P<0.05 และ P<0.01 ตามลำดับ) ผู้ป่วยไลเคนอยด์ในช่องปากสาเหตุจากยาที่ให้ผลบวกต่อซีรัมแอนตินิวเคลียร์บอดีส่วนใหญ่รับประทานยาลดไขมันในเลือดและยาลดความดันโลหิตสูง การศึกษาครั้งนี้เป็นการศึกษาแรกที่บ่งชี้ให้เห็นว่าซีรัมแอนตินิวเคลียร์แอนติบอดีมีความสัมพันธ์กับโครไลเคนอยด์ในช่องปากสาเหตุจากยา และโรคไลเคน แพลนัสในช่องปากในผู้ป่วยคนไทย