ศักยภาพการก่อการกลายพันธุ์ของสารโพลีไซคลิกอะโรมาติกไฮโดรคาร์บอนจากฝุ่นละอองในเขตกรุงเทพมหานครในช่วงปี พ.ศ.2549-2552

Abstract

งานวิจัยนี้ทำการศึกษาศักยภาพการก่อการกลายพันธุ์ของสารโพลีไซคลิกะโรมาติกไฮโดรคาร์บอนจาก ฝุ่นละอองขนาดไม่เกิน 10 ไมโครเมตร (PM₁₀) จากสถานีตรวจวัดคุณภาพอากาศของกรมควบคุมมลพิษในเขตกรุงเทพมหานคร 4 สถานี บริเวณริมถนน 2 สถานี ได้แก่ สถานีการเคหะชุมชนดินแดง และสถานีการไฟฟ้าย่อยธนบุรี บริเวณชุมชน 2 สถานี ได้แก่ สถานีโรงเรียนบดินทรเดชา และสถานีการเคหะชุมชนคลองจั่น เก็บตัวอย่างฝุ่น PM₁₀ ในเดือนมีนาคม กรกฎาคม และพฤศจิกายน ปี พ.ศ. 2549-2552 นำตัวอย่าง มาสกัดด้วย Soxhlet extraction apparatus โดยใช้ Dichloromethane เป็นตัวทำละลาย พบว่าความเข้มข้นฝุ่น PM₁₀ มีค่าระหว่าง 0.019-0.145 มิลลิกรัมต่อลูกบาศก์เมตร และนำสารสกัดไปวิเคราะห์สาร โพลีไซคลิกอะโรมาติกไฮโดรคาร์บอน (PAHs) โดยใช้โครมาโตรกราฟีชนิดของเหลวสมรรถะสูง (HPLC) พบ ว่าปริมาณ PAHs myh’s,f.o/6jo]tvv’,u8jkits;jk’ 111.5-2569.5 นาโนกรัมต่อลูกบาศก์เมตร และพบว่า PAHs ที่มีความสามารถในการก่อการกลายพันธุ์ที่มีปรอมาณสูง ได้แก่ Dibenzo(a,h)anthracene และ Benzo(k)fluoranthene ซึ่งมีความสัมพันธ์กับดัชนีการก่อการกลายพันธุ์ในระดับปานกลางจนถึงน้อย นำสาร สกัดที่ได้ไปทอสอบการก่อการกลายพันธุ์ด้วยวิธี Ames test โดยทดสอบกับเชื้อ Salmonella typhimurium สายพันธุ์ TA98. TA100. DMST2069 และ ATCC13311 พบว่าสารสกัดตัวอย่างฝุ่นละอองของทุกสถานีไม่มีฤทธิ์ในการก่อการกลายพันธุ์ แต่ที่สถานีการเคหะชุมชนดินแดง มีค่าความเข้มข้นฝุ่น PM₁₀ ความเข้มข้น PAHs และดัชนีการก่อการกลายพันธุ์สูงกว่าสถานีอื่น ๆ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ P<0.05 และการเปลี่ยนแปลงการใช้น้ำมันเชื้อเพลิงในช่วงปี พ.ศ. 2549-2552 ไม่มีผลต่อปริมาณฝุ่น PM₁₀ ปริมาณ PAHs และความสามารถในการก่อการกลายพันธุ์ของสาร PAHs ในแต่ละสถานี