พฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อเอช ไอ วีของวัยรุ่นไทย : ศึกษาตามแนวคิดความรู้-แรงจูงใจ-ทักษะการทำพฤติกรรม

Abstract

งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาและตรวจสอบความตรงของโมเดลเชิงสาเหตุของพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี โดยมีความรู้เกี่ยวกับการติดเชื้อ เอช ไอ วี และ แรงจูงใจที่จะทำพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี เป็นตัวแปรที่มีอิทธิพลทางตรง และมีอิทธิพลทางอ้อมผ่านทักษะการทำพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี กลุ่มตัวอย่างในการวิจัยในครั้งนี้ คือนิสิต นักศึกษาระดับปริญญาตรี จำนวน 974 คน เครื่องมือที่ใช้ได้แก่ 1) มาตรวัดความรู้เกี่ยวกับการติดเชื้อเอช ไอ วี 2) มาตรวัดแรงจูงใจที่จะทำพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี 3) มาตรวัดทักษะการทำพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี และ 4) พฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี ผลการวิจัยพบว่า 1.โมเดลเชิงสาเหตุของอิทธิพลของความรู้เกี่ยวกับการติดเชื้อ เอช ไอ วี และแรงจูงใจที่จะทำพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี ต่อพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี โดยมีทักษะการทำพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี เป็นตัวแปรส่งผ่าน มีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ X² (48, N = 974) = 145.0, < .05, CFI = .97, SRMR = .037, RMSEA = .047 โดยมีช่วงความเชื่อมั่น 90% ที่ [.038, .055] แม้ว่าค่าไคสแควร์จะมีนัยสำคัญทางสถิติ แต่ค่าดัชนีความสอดคล้องทุกตัว (CFI, SRMR, RMSEA) อยู่ในเกณฑ์ที่เหมาะสม ตามข้อเสนอแนะของ Hu & Bentler (1999) 2.ความรู้เกี่ยวกับการติดเชื้อ เอช ไอ วี (β = .22, p<.05) แรงจูงใจที่จะทำพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี (β = .30, p<.05) และทักษะการทำพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี (β = .24, p<.05) มีอิทธิพลทางตรงต่อพฤติกรรมป้องกันการติดเชื้อ เอช ไอ วี อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ