ประสิทธิผลของการใช้กิจกรรมดนตรี ที่มีต่อการฟื้นฟูผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรัง ในกลุ่มงานฟื้นฟูสมรรถภาพโรงพยาบาลศรีธัญญา

Abstract

เปรียบเทียบความแตกต่างในด้านทัศนคติ พฤติกรรมการสื่อสารและพฤติกรรมเบี่ยงเบนทางจิต ของผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรังที่ได้รับการฟื้นฟูสมรรถภาพโดยใช้กิจกรรมดนตรี (กลุ่มทดลอง) กับผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรังที่ได้รับการฟื้นฟูสมรรถภาพ ด้วยการพยาบาลตามปกติในหอผู้ป่วย (กลุ่มควบคุม) ก่อนและหลังการใช้กิจกรรมดนตรี และเปรียบเทียบการเปลี่ยนแปลงในด้านทัศนคติ พฤติกรรมการสื่อสารและพฤติกรรมเบี่ยงเบนทางจิตของผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรัง ที่ได้รับการฟื้นฟูสมรรถภาพโดยเน้นการใช้กิจกรรมดนตรี (กลุ่มทดลอง) ก่อนและหลังการใช้กิจกรรมดนตรี โดยแบ่งผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรังออกเป็น 2 กลุ่ม คือกลุ่มทดลอง 40 คน และกลุ่มควบคุม 40 คน ใช้การวิจัยเชิงทดลองด้วยวิธี Pretest-Posttest Control Group Design และวิเคราะห์ข้อมูลโดยการแจกแจงความถี่ หาค่าร้อยละ ค่ามัชฌิมเลขคณิต และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (SD) และการทดสอบความแตกต่างค่าเฉลี่ย (t-test) ผลการวิจัยพบว่า 1. ภายหลังจากการทดลองโดยใช้กิจกรรมดนตรี ผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรังที่ได้รับฟื้นฟูสมรรถภาพโดยเน้นการใช้กิจกรรมดนตรี (กลุ่มทดลอง) มีทัศนคติ พฤติกรรมการสื่อสาร และพฤติกรรมเบี่ยงเบนทางจิตดีขึ้นมากกว่าผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรัง ที่ได้รับการฟื้นฟูสมรรถภาพด้วยการพยาบาลตามปกติในหอผู้ป่วย (กลุ่มควบคุม) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ 2. ภายหลังจากการทดลองโดยการใช้กิจกรรมดนตรี ผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรังที่ได้รับการฟื้นฟูสมรรถภาพโดยเน้นการใช้กิจกรรมดนตรี (กลุ่มทดลอง) มีทัศนคติ พฤติกรรมการสื่อสาร พฤติกรรมเบี่ยงเบนทางจิตเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นมากกว่า ก่อนการทดลองโดยใช้กิจกรรมดนตรี อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ