รัฐไทยกับคนจีน (พ.ศ. 2475-2487)

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ต้องการที่จะศึกษาถึงการดำเนินการของรัฐไทยที่มีต่อคนจีนตั้งแต่เปลี่ยนแปลงการปกครอง พ.ศ. 2475 จนถึงสมัยจอมพล ป. พิบูลสงคราม (พ.ศ. 2481- 2487) เพื่อที่จะศึกษาถึงสาเหตุและปัจจัยที่ ทำให้รัฐไทย ดำเนินการกับคนจีน และศึกษาถึงลักษณะการดำเนินการกับจีนของรัฐไทยรวมถึงผลที่เกิดขึ้นจากการดำเนินการ ของรัฐที่มีต่อจีน โดยการศึกษาในครั้งนี้มีสมมุติฐานว่า รัฐไทยได้มีแนวคิด “ชาตินิยมไทย” จึงทำให้รัฐมีการดำเนิน การกับคนจีนเข้มงวดและจริงจังมากยิ่งขึ้น โดยที่การดำเนินการของรัฐไทยต่อคนจีนนั้นจะมีความแตกต่าง หลากหลาย อันสัมพันธ์กับทัศนะและนโยบายของรัฐ ซึ่งได้ส่งผลให้คนจีนมีปฏิกิริยาและการแสดงออกที่แตกต่างกัน ออกไปตามผลประโยชน์ของคนจีนแต่ละคน ผลการวิจัยพบว่า สาเหตุและปัจจัยที่ทำให้รัฐไทยตั้งแต่เปลี่ยนแปลง การปกครองจนถึงสมัยจอมพล ป. พิบูลสงครามมีการดำเนินการกับคนจีนที่มีความเข้มงวดและจริงจังมากยิ่งขึ้นนั้น เนื่องมาจากการที่รัฐไทยมีแนวความคิดเกี่ยวกับ “ชาติ” และ “ชาตินิยมไทย” ที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมโดยรัฐได้มี การใช้ “สัญชาติไทย” เป็นตัวกำหนดการเป็น “คนไทย” ทำให้ “คนจีน” ถูกแบ่งแยกออกไปจากการเป็นคนไทย อย่างชัดเจน จึงทำให้คนจีนไม่ได้รับสิทธิต่างๆ ที่คนไทยพึงจะได้รับ ประกอบกับการที่รัฐไทยได้มีการใช้นโยบาย “ชาตินิยมไทยทางเศรษฐกิจ” ซึ่งทำให้คนจีนได้รับผลกระทบจากการที่รัฐได้ดำเนินการเพื่อลดบทบาททาง เศรษฐกิจของคนจีน นอกจากนั้นการที่รัฐเห็นว่าคนจีนเป็นปัญหาที่ยังมิได้รับการแก้ไขอย่างจริงจังทั้งในเรื่องจำนวน การครอบงำทางเศรษฐกิจของไทย และการที่คนจีนได้มีการปลุกกระแส “ชาตินิยมจีน” ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการ ผสมกลมกลืนคนจีนเข้าสู่สังคมไทยก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้รัฐไทยมีการดำเนินการกับคนจีน อย่างไรก็ตาม รัฐไทยก็มิได้มีการดำเนินการกับคนจีนในลักษณะที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แต่รัฐได้มีการดำเนินการกับคนจีน ในลักษณะที่แตกต่างกัน กล่าวคือ รัฐจะมีความเข้มงวดกับคนจีนในทางการเมือง แต่จะมีการผ่อนผันให้กับคนจีน ในทางเศรษฐกิจ และแทบจะไม่ดำเนินการกับคนจีนในทางสังคมและวัฒนธรรม ซึ่งได้ส่งผลให้คนจีนมีปฏิกิริยา ตอบสนองในลักษณะที่แตกต่างกันออกเป็น 2 กลุ่มใหญ่ๆ คือ กลุ่มที่แสดงออกถึงการเป็น “คนไทย” ตามแนวทาง ที่รัฐต้องการ และกลุ่มที่ยังคงรักษาลักษณะคนจีนทางการเมืองเอาไว้