การเปรียบเทียบผลของการฝึกเต้นรำแบบบอลรูมกับแบบละตินอเมริกันที่มีต่อสมรรถภาพทางกายของนักเรียนมัธยมศึกษา

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบผลของการฝึกเต้นรำแบบบอลรูมกับแบบละตินอเมริกันที่มีต่อน้ำหนัก ชีพจรขณะพัก ความดันโลหิตขณะหัวใจบีบตัวและคลายตัวขณะพัก แรงบีบมือ พลังกล้ามเนื้อหลัง พลังกล้ามเนื้อขา ความอ่อนตัว ความจุปอด ความสามารถในการทรงตัว ปฏิกิริยาตอบสนองต่อเสียง เปอร์เซ็นต์ไขมันในร่างกาย และสมรรถภาพการจับออกซิเจน สูงสุด กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาพัฒนาการบางใหญ่ที่มีสุขภาพดี อาสาสมัครเข้าร่วมการทดลองครั้งนี้ จำนวน 60 คน โดยแบ่งเป็น 3 กลุ่ม ๆ ละ 20 คน ชาย 10 คน หญิง 10 คน โดยใช้วิธีการจับคู่จากการทดสอบสมรรถภาพการจับออกซิเจนสูงสุด กลุ่มที่ 1 กลุ่มควบคุม (ไม่มีการฝึกใด ๆ) กลุ่มที่ 2 กลุ่มฝึกเต้นรำแบบละตินอเมริกัน และกลุ่มที่ 3 กลุ่มฝึกเต้นรำแบบ บอลรูม ใช้เวลาในการทดลอง 12 สัปดาห์ ๆ ละ 3 วัน ครั้งละหนึ่งชั่วโมงโดยฝึกให้อัตราการเต้นของหัวใจอยู่ในช่วงเป้าหมาย ครั้งละ 20 นาทีติดต่อกันทำการทดสอบสมรรถภาพทางกาย ก่อนการทดลอง หลังการทดลอง 6 สัปดาห์และหลังการทดลอง 12 สัปดาห์ แล้วนำผลที่ได้มาวิเคราะห์ตามวิธีทางสถิติ หาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One - way Analysis of Variance) การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียวแบบวัดซ้ำ (One - way Analysis of Variance with Repeated Measurement ) การวิเคราะห์ความแปรปรวนร่วมทางเดียว (One - way Analysis of Covariance) และเปรียบเทียบความแตกต่างเป็นรายคู่ตามวิธีของ ตูกี (เอ) (Tukey's a) ที่ระดับนัยสำคัญ .05 ผลการวิจัยพบว่า 1. การเปรียบเทียบการพัฒนาระหว่างกลุ่มการฝึกเต้นรำลีลาศแบบบอลรูมกับแบบละตินอเมริกัน หลังการทดลอง 12 สัปดาห์ มีผลทำให้สมรรถภาพทางกายบางตัวแปรดีขึ้น อย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 1.1 เพศชาย สมรรถภาพทางกาย ด้านความสามารถในการทรงตัวของกลุ่มฝึกเต้นรำแบบบอลรูม มีการพัฒนาดีขึ้นกว่า กลุ่มฝึกเต้นรำแบบละตินอเมริกัน แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 1.2 เพศหญิง สมรรถภาพทางกาย ด้านความดันโลหิตขณะหัวใจบีบตัวขณะพัก ของกลุ่มฝึกเต้นรำแบบบอลรูม ดีขึ้นกว่ากลุ่มฝึกเต้นรำแบบละตินอเมริกัน แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 2. การเปรียบเทียบการฝึกเต้นรำลีลาศ ภายในแต่ละกลุ่ม ของกลุ่มควบคุม กลุ่มฝึกเต้นรำแบบบอลรูม และกลุ่มฝึกเต้นรำแบบ ละตินอเมริกัน ก่อนการทดลอง หลังการทดลอง 6 สัปดาห์ และหลังการทดลอง 12 สัปดาห์พบว่า สมรรถภาพทางกายบางตัวแปรดีขึ้น อย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 2.1 เพศชายสมรรถภาพทางกาย ทุกตัวแปรของแต่ละช่วงของการทดลองของกลุ่มควบคุมและกลุ่มฝึกเต้นรำแบบละติอเมริกัน ไม่มีความเปลี่ยนแปลงแตกต่างกัน ส่วนในกลุ่มบอลรูม พบว่า ความดันโลหิตขณะหัวใจบีบตัวขณะพัก มีการพัฒนาดีขึ้นตั้งแต่หลังการทดลอง 12 สัปดาห์ แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ0.5 เพศหญิงสมรรถภาพทางกาย ทุกตัวแปรของแต่ละช่วงของการทดลองของกลุ่มควบคุมไม่มีความเปลี่ยนแปลงแตกต่างกัน แต่ในกลุ่มละตินอเมิกัน พบว่าชีพจรขณะพัก และความสามารถในการทรงตัวมีการพัฒนาดีขึ้น หลังจากทดลอง 12 สัปดาห์ แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ส่วนในกลุ่มบอลรูม พบว่า ชีพจรขณะพัก ปฏิกริยาตอบสนองต่อเสียง และเปอร์เซ็นต์ไขมันในร่างกาย มีการพัฒนาดีขึ้นตั้งแต่หลังการทดลอง 6 สัปดาห์ ส่วนความดันโลหิตขณะหัวใจบีบตัวและคลายตัวขณะพัก แรงบีบมือและความสามารถในการทรงตัวมีการพัฒนาดีขึ้น หลังการทดลอง 12 สัปดาห์ แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05