Abstract:
เมื่อศาลมีคำพิพากษาให้ผู้เช่าออกจากอสังหาริมทรัพย์ที่เช่า ผู้ให้เช่าควรจะได้เข้าไปครอบ ครองและใช้ประโยชน์ในอสังหาริมทรัพย์ที่เช่าโดยเร็วที่สุด แต่กระบวนการบังคับคดีตามคำพิพากษาให้ออกจากอสังหาริมทรัพย์ที่เช่ายังมีปัญหา อันก่อให้เกิดความล่าช้าและกระทบถึงสิทธิของผู้ให้เช่าทำให้ผู้ให้เช่าได้รับความเสียหาย วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มุ่งศึกษาถึงปัญหาที่เกิดขึ้นอันก่อให้เกิดความล่าช้าในการบังคับคดีตามคำพิพากษาศาล ภายหลังจากที่ศาลมีคำพิพากษาให้ผู้เช่าออกจากอสังหาริมทรัพย์ที่เช่าแล้ว แต่จากการศึกษาและวิเคราะห์ข้อมูลทำให้ผู้เขียนพบว่า ความล่าช้าที่เกิดขึ้นมิได้เกิดจากกระบวนการบังคับคดีตามคำพิพากษาแต่เพียงอย่างเดียว ความล่าช้าส่วนใหญ่เกิดขึ้นในกระบวนการดำเนินคดี โดยเริ่มตั้งแต่ขั้นตอนการยื่นฟ้อง การแยกประเภทคดี การส่งหมาย หลักเกณฑ์การอุทธรณ์ฎีกา รวมถึงการพิจารณาคำร้องขอทุเลาการบังคับคดี เหล่านี้ล้วนก่อให้เกิดปัญหาความล่าช้าในการฟ้องร้องเป็นคดีต่อศาล ทำให้ผู้ให้เช่าไม่สามารถกลับเข้าครอบครองอสังหาริมทรัพย์ได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้ให้เช่าจึงได้นำข้อตกลงให้กลับเข้าครอบครองอสังหาริมทรัพย์ที่เช่าเข้ามาบรรจุเป็นข้อสัญญาข้อหนึ่งเพื่อให้อำนาจผู้ให้เช่าในการดำเนินการใดๆ เพื่อกลับเข้าครอบครองอสังหาริมทรัพย์ที่เช่าได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งบางครั้งอาจส่งผลให้ผู้ให้เช่าอาศัยอำนาจตามข้อตกลงให้กลับเข้าครอบครองอสังหาริมทรัพย์ที่เช่ากระทำการอย่างใดอย่างหนึ่งอันเป็นการล่วงเกินสิทธิของผู้เช่าเกินความจำเป็น ในตอนท้ายของวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ ผู้เขียนได้สรุปและวิเคราะห์ถึงสภาพบังคับของข้อตกลงให้กลับเข้าครอบครองอสังหาริมทรัพย์ที่เช่า รวมทั้งปัญหาความล่าช้าในการดำเนินคดีและการบังคับคดีขับไล่ให้ออกจากอสังหาริมทรัพย์ที่เช่า พร้อมเสนอแนะวิธีการที่เหมาะสมสำหรับการแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นข้างต้น
