Abstract:
งานศึกษานี้มุ่งศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความขัดแย้งทางการเมืองภายในและการดำเนินนโยบายต่างประเทศของไทยในสมัยจอมพล ป. พิบูลสงครามระหว่าง พ.ศ. 2491-2495 ข้อมูลจากการศึกษาได้สนับสนุนสมมุติฐานว่า ในสมัยที่จอมพล ป. พิบูลสงครามเป็นนายกรัฐมนตรีในระหว่างพ.ศ. 2491-2495 นั้น รัฐบาลอยู่ในสถานะที่อ่อนแอและไร้เสถียรภาพ เนื่องจากถูกต่อต้านจากกลุ่มการเมืองฝ่ายตรงข้ามอยู่ตลอดเวลา การดำเนินนโยบายต่างประเทศที่ต่อต้านคอมมิวนิสต์จึงเป็นมาตรการอันหนึ่งที่รัฐบาลนำมาใช้เพื่อให้รัฐบาลมีสถานะที่เข้มแข็งขึ้น ทำให้รัฐบาลได้รับการยอมรับจากนานาชาติโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากสหรัฐอเมริกา ในขณะเดียวกันก็สร้างความชอบธรรมให้กับรัฐบาลในการจับกุมและปราบปรามกลุ่มการเมืองฝ่ายตรงข้ามด้วยข้อกล่าวหาว่ามีความเกี่ยวข้องกับขบวนการคอมมิวนิสต์ ส่งผลให้รัฐบาลอยู่ในสถานะที่มีเสถียรภาพได้ช่วงเวลาหนึ่ง
