Abstract:
การศึกษาในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบระดับของการเคลื่อนย้ายเงินทุนระหว่างประเทศ และเพื่อศึกษา ปัจจัยที่มีผลต่อกำหนดอัตราผลตอบแทนภายในประเทศของไทย โดยทำการศึกษาในตลาดเงิน ตลาดหลักทรัพย์ และตลาดพันธบัตร ทั้งช่วงก่อนและหลังการเกิดวิกฤตการณ์ทางการเงินในภูมิภาคเอเชียปี 2540 ทำการศึกษา โดยใช้แบบจำลองการกำหนดอัตราดอกเบี้ยในประเทศ ซึ่งประมาณค่าแบบจำลอง ด้วยวิธี Cointegration และ Error Correction Models (ECM) ใช้ข้อมูลรายเดือนตั้งแต่เดือนมกราคม ปี พ.ศ. 2533 ถึงเดือนธันวาคม ปี พ.ศ. 2548 รวม 184 เดือน ผลการศึกษาระดับของการเคลื่อนย้ายเงินทุนระหว่างประเทศของไทย พบว่า ช่วงเวลาหลัง การเกิดวิกฤตการณ์ทางการเงินในปี 2540 ในตลาดเงินและตลาดหลักทรัพย์ มีระดับการเคลื่อนย้ายเงินทุน ระหว่างประเทศที่ต่ำลง ยกเว้นในตลาดพันธบัตรที่มีระดับการเคลื่อนย้ายเงินทุนที่เพิ่มขึ้น ผลจากแบบจำลอง ECM พบว่า ตลาดที่มีการปรับตัวในระยะสั้นเพื่อเข้าสู่ดุลยภาพระยะยาวคือ ตลาดเงินทั้งช่วงก่อนและหลัง วิกฤตการณ์ทางการเงิน และตลาดพันธบัตรช่วงหลังวิกฤตการณ์ทางการเงิน แต่ตลาดที่ไม่มีการปรับตัวใน ระยะสั้น เพื่อเข้าสู่ดุลยภาพระยะยาวคือ ตลาดหลักทรัพย์ ทั้งช่วงก่อนและหลังวิกฤตการณ์ทางการเงิน และตลาดพันธบัตรช่วงก่อนวิกฤตการณทางการเงิน ผลการทดสอบความมีเสถียรภาพของสมการโดยวิธี Chow test แสดงให้เห็นว่าหลังจากเกิดวิกฤตการณ์ทาง การเงินในภูมิภาคเอเชียปี 2540 เกิดการเปลี่ยนแปลงทางโครงสร้างของอัตราผลตอบแทนภายในประเทศ เมื่อพิจารณาปัจจัยที่มีผลต่อการกำหนดอัตราผลตอบแทนภายในประเทศของไทยจะเห็นว่าอัตราผลตอบแทน ภายในประเทศถูกกำหนดมาจากทั้งปัจจัยภายในประเทศและปัจจัยนอกประเทศค่าดังกล่าวแสดงให้เห็นว่า ประสิทธิภาพของการเลือกใช้นโยบายการเงินของภาครัฐโดยผ่านทางการกำหนดอัตราดอกเบี้ยภายในประเทศ เพียงอย่างเดียว ไม่เพียงพอต่อการควบคุมการเคลื่อนย้ายเงินทุนระหว่างประเทศ เนื่องจากถูกชดเชยจากผล ของปัจจัยพื้นฐานทางเศรษฐกิจของประเทศ ดังนั้นจึงควรที่จะพัฒนาปัจจัยพื้นฐานทางเศรษฐกิจของประเทศให้ แข็งแกร่งไปในเวลาเดียวกันด้วย
