Abstract:
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบความรู้ภาษาอังกฤษเกี่ยวกับวัฒนธรรมไทย ของผู้เรียนที่เรียนภาษาอังกฤษโดยการเชื่อมโยงความรู้สู่สถานการณ์ในชีวิตจริงก่อนเรียนและหลังเรียน 2) เพื่อศึกษาความสามารถของผู้เรียนในการเชื่อมโยงความรู้ไปสู่สถานการณ์ในชีวิตจริง และ 3) เพื่อศึกษาเจตคติของผู้เรียนต่อการจัดการเรียนรู้ภาษาอังกฤษโดยเชื่อมโยงการเรียนรู้สู่ สถานการณ์ในชีวิตจริง กลุ่มตัวอย่าง เป็นนิสิตวิชาเอกภาษาอังกฤษ คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ที่ลงทะเบียนเรียนรายวิชา 2725453 ชีวิตและแนวคิดไทยสำหรับครูภาษาอังกฤษ ในภาคปลาย ปีการศึกษา 2551 จำนวน 21 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลประกอบด้วย 1) แบบวัดความรู้ภาษาอังกฤษเกี่ยวกับวัฒนธรรมไทยก่อนเรียน 2) แบบวัดความรู้ ภาษาอังกฤษเกี่ยวกับวัฒนธรรมไทยหลังเรียน ซึ่งเป็นแบบวัดคู่ขนานกับแบบวัดก่อนเรียน 3) แบบ วัดเจตคติต่อการจัดการเรียนรู้ภาษาอังกฤษเกี่ยวกับวัฒนธรรมไทยโดยใช้การเชื่อมโยงความรู้สู่สถานการณ์ในชีวิตจริง 4) แบบบันทึกการเรียนรู้ของผู้เรียน และ 5) แบบสังเกตพฤติกรรมการ เรียนรู้ การวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ 1) สถิติบรรยาย (Descriptive Statistics) ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยเลขคณิต และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 2) สถิติอนุมาน (Inferential Statistics) ได้แก่ การทดสอบค่าที (t-test) และ 3) การวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) สำหรับข้อมูลเชิงคุณภาพ ผลการวิจัยพบว่า 1. นิสิตมีความรู้ภาษาอังกฤษเกี่ยวกับวัฒนธรรมไทยหลังการจัดการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ
เกี่ยวกับวัฒนธรรมไทยโดยใช้การเชื่อมโยงความรู้สู่สถานการณ์ในชีวิตจริงสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2. นิสิตมีพัฒนาการเกี่ยวกับการเชื่อมโยงความรู้ภาษาอังกฤษเกี่ยวกับวัฒนธรรมไทยสู่สถานการณ์ในชีวิตจริง โดยสามารถเชื่อมโยงความรู้ได้ทั้งในระดับต่ำและระดับสูง ผ่านการทำกิจกรรมประจำสัปดาห์ การทำรายงานประจำเดือน และการทำโครงงานปลายภาค 3. นิสิตมีเจตคติที่ดีต่อการจัดการเรียนรู้ภาษาอังกฤษเกี่ยวกับวัฒนธรรมไทย โดยใช้การเชื่อมโยงความรู้สู่สถานการณ์ในชีวิตจริงในระดับมาก
