Abstract:
การวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาวิเคราะห์ว่าการนำกรมธรรม์ประกันภัยตัวเรือมาตรฐานของสถาบันผู้รับประกันภัยแห่งลอนดอนมาใช้บังคับในประเทศไทยสามารถกระทำได้หรือไม่ เพียงใด โดยแบ่งการศึกษาออกเป็นประเด็นต่าง ๆ ได้แก่ 1) แบบและข้อความของกรมธรรม์ประกันภัยตัวเรือมาตรฐานภายใต้พระราชบัญญัติประกันวินาศภัย พ.ศ. 2535 2) กรมธรรม์ประกันภัยตัวเรือมาตรฐานภายใต้ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์และภายใต้พระราชบัญญัติประกันภัยทางทะเล ค.ศ. 1906 ของประเทศอังกฤษ โดยวิเคราะห์เปรียบเทียบกัน และ 3) กรมธรรม์ประกันภัยตัวเรือมาตรฐานภายใต้พระราชบัญญัติว่าด้วยข้อสัญญาที่ไม่เป็นธรรม พ.ศ. 2540 จากการวิเคราะห์ปรากฎว่า กรมธรรม์ประกันภัยตัวเรือซึ่งเป็นสัญญามาตรฐานตกอยู่ภายใต้บังคับของพระราชบัญญัติประกันภัยทางทะเล ค.ศ. 1906 ของประเทศอังกฤษ เท่าที่ผ่านมามีกรณีที่ศาลไทยได้นำหลักกฎหมายในพระราชบัญญัตินี้มาใช้บังคับในฐานะเป็นหลักกฎหมายทั่วไปและในฐานะเป็นบทกฎหมายที่ใกล้เคียงอย่างยิ่งโดยไม่คำนึงว่าเป็นกฎหมายไทยหรือไม่ แต่ทั้งนี้การนำมาใช้บังคับต้องตกอยู่ภายใต้กฎหมายเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมอันดีของประชาชน ศาลไทยได้ยกหลักกฎหมายในพระราชบัญญัตินี้ขึ้นมาพิจารณาและพิพากษาคดีเอง แม้ว่าตามหลักทั่วไปของไทยถือว่ากฎหมายต่างประเทศเป็นข้อเท็จจริงที่คู่ความจะต้องนำสืบ ดังนั้น เพื่อให้กรมธรรม์ประกันภัยตัวเรือมาตรฐานไม่ว่าจะมีข้อเท็จจริงเกี่ยวกับต่างประเทศหรือไม่ก็ตาม สามารถใช้บังคับในประเทศไทยได้เช่นเดียวกับที่ใช้กันทั่วไปในนานาประเทศ และเพื่อให้ผลการพิจารณาคดีของศาลไทยเป็นในแนวทางเดียวกัน จึงควรบัญญัติกฎหมายประกันภัยทางทะเลของประเทศไทยขึ้นเป็นกฎหมายเฉพาะโดยให้ครอบคลุมถึงสาระสำคัญของการประกันภัยทางทะเลอย่างครบถ้วน รวมทั้งหลักเกณฑ์ในเรื่อง Warranty (คำรับรอง) เรื่อง Insurable Interest (ส่วนได้เสีย) และเรื่อง Lost or not lost (วัตถุที่เอาประกันภัยได้รับความเสียหายก่อนการทำสัญญาประกันภัย) ด้วย
